କଚ୍ଛ: ଭକ୍ତି ଓ ଭ୍ରାତୃତ୍ଵର ମିନାର

ପୃଷ୍ଠଭୂମିରେ ବାଜୁଥିବା ବାଜା ଏକମାତ୍ର ଢୋଲର ଫମ୍ପା ଶବ୍ଦ ପବନରେ ପ୍ରସରି ଯାଏ। ଠିକ ତା’ ପରେ ପରେ ଦରଘା ବାହାରେ ପୟଗମ୍ବରଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିବା ସହ ପରମ କାରୁଣିକଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ଲାଭ କରିବା ପାଇଁ ଭିକ୍ଷାର୍ଥୀଟିଏ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲା ଭଳି ଜଣେ ଭକ୍ତି ଗୀତ ଗାୟକଙ୍କ ଗମ୍ଭୀର ସ୍ଵର ଭାସି ଆସେ।

ଏହି ଗୀତଟି କଚ୍ଛ ଅଞ୍ଚଳରେ ବଳବତ୍ତର ରହିଥିବା ମହାନ ସୁସଂହତ ପରମ୍ପରା ସମ୍ପର୍କରେ ଆଲୋକପାତ କରେ। ସମ୍ପ୍ରତି ପାକିସ୍ତାନରେ ଅବସ୍ଥିତ ସିନ୍ଧକୁ ‘ଗ୍ରେଟ ରାନ ଅଫ କଚ୍ଛ’ ମଧ୍ୟ ଦେଇ ଏଠାରୁ ପ୍ରତି ବର୍ଷ ଯିବା ଆସିବା କରୁଥିବା ବାରବୁଲା  ଯାଯାବର ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ଲୋକେ ଏହି ଅଞ୍ଚଳରେ ଅବସ୍ଥାନ କରନ୍ତି। ଦେଶ ବିଭାଜନ ଯୋଗୁଁ ନୂଆ ସୀମାରେଖା ଆସିଯିବା ପରେ ପୂର୍ବ ପରି ଆଉ ଯାତାୟାତ ହେଉନାହିଁ, କିନ୍ତୁ କଚ୍ଛ ଓ ସିନ୍ଧ ସୀମାର ଦୁଇ ପଟେ ରହୁଥିବା ହିନ୍ଦୁ ଓ ମୁସଲମାନ ଯାଯାବର ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟରେ ରହିଥିବା ଦୃଢ ସମ୍ପର୍କ ଏବେ ବି ଅତୁଟ ରହିଛି।

ଧାର୍ମିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ମହା ସମ୍ମେଳନରୁ ସୃଷ୍ଟ ସୁଫିବାଦ, ଗୀତ, ଲୋକକଥା, ପୁରାଣ ଓ ଏପରିକି ଭାଷାର ପାରସ୍ପରିକ ଆଦାନପ୍ରଦାନ ଏହି ଅଞ୍ଚଳର ଅଧିବାସୀ, ସେମାନଙ୍କ କଳା, ସ୍ଥାପତ୍ୟ ଓ ଧାର୍ମିକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଇତ୍ୟାଦିକୁ ପରଚାଳିତ କରେ। ଅଧିକାଂଶରେ ସୁଫିବାଦ ଆଧାରରେ ବିକଶିତ ଏହିସବୁ ସାଂସ୍କୃତିକ ଓ ଯାଯାବର ଜୀବନଶୈଳୀ ସମ୍ପ୍ରତି ଏହି ଅଞ୍ଚଳର ଲୋକସଙ୍ଗୀତଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରୁ କ୍ରମେ ହଜି ହଜି ଯାଉଛି।

ନଖତ୍ରାଣ ତହସିଲ ଅନ୍ତର୍ଗତ ମୋରଗର ଗାଁର ୪୫-ବର୍ଷୀୟ ଯାଯାବର ସମ୍ପ୍ରଦାୟର କିଶୋର ରବାର ଗାଇଥିବା ଏହି ଗୀତଟିରେ ପୟଗମ୍ବରଙ୍କ ପ୍ରତି ଭକ୍ତି ପ୍ରକଟିତ ହୁଏ।

ପ୍ରୀତି ସୋନି, କେଏମଭିଏସର ସେକ୍ରେଟାରୀ ଅରୁଣା ଢୋଲାକିଆ ଓ ପ୍ରକଳ୍ପ ସଂଯୋଜିକା ଆମଦ ସମେଜାଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ ସହଯୋଗ ପାଇଁ ଓ ଗୁଜରାଟୀ ଅନୁବାଦ ପାଇଁ ଭାରତୀବେନ ଗୋରଙ୍କୁ ତାଙ୍କର ଅକୁଣ୍ଠ ସାହାଯ୍ୟ ପାଇଁ ଆନ୍ତରିକ ଧନ୍ୟବାଦ।

କବିତା ଓ ଗଦ୍ୟ ଅନୁବାଦ: କପିଳାସ ଭୂୟାଁ