বুকুতে মৰহিল মনৰ হাবিয়াহ

লোকগীতে যুগ যুগ ধৰি সাংস্কৃতিক জ্ঞান আৰু সামাজিক নিয়ম-কানুনুৰ ধাৰাক বোৱাই ৰাখিছে। কেতিয়াবা এই বোৱতী নৈখনৰ সাংস্কৃতিক ধাৰাক সলনি কৰা ধৰণৰ চেতনাৰ উদ্ৰেকো ঘটিছে এই লোকগীততে। সামূহিক সংস্কৃতিয়েই লোকসংগীতৰ শিপা যদিও মৌখিলভাৱে চলি অহা এই শ্ৰুতিধাৰা যি মাটিত ফলিছে-ফুলিছে, সেয়া ইমানেই কোমল যে প্ৰতিটো গীতেই ন ন ৰূপ লৈ প্ৰস্ফুটিত হৈছে।

লোকগীতত এনে এক পুনৰ্সৃজনৰ শক্তি নিহিত হৈ আছে যে এই গীতৰ যোগেদি গ্ৰামাঞ্চলৰ নাৰীৰ প্ৰাত্যাহিক জীৱনৰ বাস্তৱ ছবি ফুটি ওলাইছে। এই গীতটোত লিংগ বৈষম্যৰ যি বাস্তুৱ ছবি, সি এক সংবেদী ৰূপত কচ্ছ আৰু আহমেদাবাদৰ কণ্ঠশিল্পীৰ কণ্ঠত উপস্থাপিত হৈছে।

এই গীতটিৰ এটা বিশেষত্ব হৈছে নেপথ্যত বজোৱা বাদ্যযন্ত্ৰ জোড়িয়াপাৱা বা আলগোজা। এই সুষিৰ বাদ্যবিধ পৰম্পৰাগতভাৱে পাকিস্তানৰ সিন্ধু আৰু ভাৰতৰ কচ্ছ, ৰাজস্থান আৰু পাঞ্জাৱ শিল্পীৰ মাজত প্ৰচলিত আছিল।

সুৰবাণী নামে সামূহিক অনাতাঁৰ কেন্দ্ৰ এটাই বাণীবদ্ধ কৰা ৩৪১ টা গীতৰ এই ভঁৰাল পাৰিৰ হাতলৈ আহিছিল কচ্ছ মহিলা বিকাশ সংগঠন চমুকৈ কে.এম.ভি.এছ.ৰ যোগেদি।

প্ৰীতি চনি, অৰুণা ধোলকিয়া, কে.এম.ভি.এছ.ৰ সচিব, অমদ চামেজা, কে.এম.ভি.এছ.ৰ প্ৰকল্প সমন্বয়কক তেওঁলোকৰ সহায়-সহযোগিতাৰ কাৰণে আৰু ভাৰতীবেন গ’ৰলৈ তেওঁৰ সহায়ৰ বাবে ধন্যবাদ

অনুবাদ: পংকজ দাস