আকৰিকৰ তেজস্ক্ৰিয়তাৰে পংগু বাংগোৰ মানুহ

জাদুগুডাৰ পাহাৰবোৰত বিগত পাঁচ দশক জুৰি ইউৰেনিয়ামক সন্ধানত খননকার্য চলাই অহা হৈছে– যাৰ ফলস্বৰূপে আশে-পাশে গ্ৰামাঞ্চলৰ লোকে অর্ধশতক ধৰি বিষাক্ত পৰিবেশৰ উত্তৰাধিকাৰী হৈছে।

তুৰামডীহেৰ এটি উন্মুক্ত খনি (জাদুগুডাৰ পৰা প্ৰায় ২০ কিলোমিটাৰ দূৰত অৱস্থিত); এই খনিৰ মাত্র ৫০০ মিটাৰ দুৰত্বত মানুহৰ বসতি আছে। ১৯৯৮ চনৰ এটি প্ৰতিবেদন মতে বিহাৰ বিধান সভাৰ পৰিবেশ সমিটিয়ে পৰামৰ্শ দি কৈছিল যে খনিৰ ডাম্পিং গ্রাউণ্ড বা বৰ্জ্য পদার্থ পেলোৱাৰ স্থানৰ পাঁচ কিলোমিটাৰৰ ভিতৰত কোনো গাঁও থকা উচিত নহয়।

কালিকাপুৰ গাঁৱৰ মাত্ৰ সাত বছৰ বয়সৰ শিশু অমিত গোপ মানসিক ব্যাধি লৈ জন্ম পাইছিল। তেঁও খোজ কাঢ়িবও নোৱাৰে, কথা ক'বও নোৱাৰে, দিনটোৰ বেছিবাগ সময় পালেঙত শুই থাকিয়ে কটায়।

বাংগোৰ এটা কেঁচা ৰাস্তাৰ কাষত ল'ৰা-ছোৱালীয়ে খেলিছে, সেই স্থান বিষাক্ত আকৰিকৰ প্ৰক্ৰিয়াকৰণ প্ৰকল্প আৰু বৰ্জ্য সামগ্ৰী পেলোৱা স্থানৰ পৰা বেছি দুৰত নহয়

১৮ বছৰৰ কালিবুধি গোপৰ হাড়ৰ বিসংগতি আছে। তেঁওৰ পিঠিৰ ওপৰৰ ফালে এটা কুঁজ আছে। সেয়ে বেছি সময় ধৰি থিয় হৈ থাকিব নোৱাৰে, ততসত্ত্বেও তেঁও সপ্তাহত দুবাৰ প্ৰায় ৩৫ কিলোমিটাৰ দূৰৈৰ জামশেদপুৰ অৱস্থিত এখন ইন্টাৰমেডিয়েট কলেজলৈ যায়

১৪ বছৰ বয়সৰ অনামিকা ওৰামৰ মুখত এটি টিউমাৰ আছে যিটো কৰ্কটো হ'ব পাৰে। ডাক্তৰে কোৱামতে অস্ত্ৰোপচাৰ কৰাৰ দৰকাৰ, কিন্তু তেঁওৰ পৰিয়ালৰ অস্ত্ৰোপচাৰ কৰাৰ খৰছ বহন কৰাৰ সামৰ্থ নাই

৩৫ বছৰ বয়সৰ তাৰক দাসৰ সৈতে আমাৰ দেখা হৈছিল কালিকাপুৰত থকা তেঁওৰ দোকানত। তেঁও মোক সুধিলে যে তেঁওৰ পৰিয়ালে কেতিয়া সাহায্য পাব। তেঁও জনালে, “দাদা, মোৰ দুটি সন্তান আছে, এজনী ছোৱালী আৰু আনজন ল'ৰা। সকলো সময়তে আমাৰ চিন্তা হয় যে মই কাম কৰিব নোৱাৰা হ'লে সিহতৰ কি হ'ব? অলপ সময় থিয় দি থাকিলেই মোৰ কঁকাল বিষায়, কিন্তু মই মোৰ সন্তানৰ কাৰণে কাম কৰি যাব লাগিব”

এই টেইলিং পণ্ড বা সংলগ্ন পুখুৰীবোৰত প্রক্ৰিয়াকৰণ প্ৰকল্পৰ পৰা নিৰ্গত তেজস্ক্ৰিয় বৰ্জ্য মিশ্ৰণ বৈছে। এইটো তুৰামডীহৰ খনিটিৰ কাষৰে গাঁও এখনৰ কাষেৰে পাৰ হৈ গৈছে।

১৮ বছৰ বয়সৰ হাৰাধন গোপৰ মুখমণ্ডলত বিকৃতি আছে, আৰু তেঁওৰ দেহৰ তুলনাত মুৰটো যথেষ্ট সৰু। তথাপি তেঁও দেউতাকক খেতি পথাৰৰ কামত সহায় কৰি দিয়ে।

জাদুগুডাৰ কাষতে থকা সুৱৰ্ণৰেখা নদীৰ পৰা এটি শিশুৱে শামুক সংগ্ৰহ কৰিছে। নদীৰ জলজ জীৱজগত ক্ৰমান্বয়ে বিষাক্ত  বৰ্জ্যপূৰ্ণ টেইলিং পণ্ডৰ সৈতে সংস্পৰ্শলৈ আহি ক্ৰমে ধ্বংস হ'ব ধৰিছে। দূষিত বৰ্জ্য সামগ্ৰীবোৰ পোনপটীয়াকৈ নদীৰ পানীত মিলি গৈছে

ওঠৰ বছৰ বয়সৰ পাৰ্ৱতী গোপ (মাজতে বহি থকা গৰাকী) বাংগোৰ এখন প্ৰাইভেট কোচ্চিং চেণ্টাৰত। তেঁওৰ দেউতাক এগৰাকী খেতিয়ক। "মই চৰকাৰী চাকৰি এটা কৰিব বিচাৰো, কিন্তু কিন্তু পঢ়িবলৈ মোৰ আটাইবোৰ লাগতিয়াল কিতাপ নাই। মোৰ দেউতাই মোক কয় যে পৰিয়াল চলোৱাটো কঠিন হৈ পৰিছে, তেন্তে তেঁও মোৰ চিকিত্সাৰ কাৰণে ক'ৰ পৰা টকা খৰছ কৰিব পাৰিব?" পাৰ্ৱতীয়ে কয়।

১৬ বছৰ বয়সৰ ৰাকেশ গোপৰ চেৰিব্ৰেল পালচিত আক্ৰান্ত, তেঁওৰ ভনি গুড়িয়া সাত বছৰ বয়সতেই ঢুকাইছে। তেঁও হুইলচেয়ালত উঠি স্কুললৈ যায়, তাতে তেঁও মধ্যাহ্ন ভোজন আৰু ৬০০ টকা মাহে দিব্যাংগ পেঞ্চন পায়। তেঁওৰ মাকে মোক কয়, মই সকলো সময়তে ভৱিষ্যতৰ কথা ভাবো… আমাৰ অনুপস্থিতিত তাৰ কি হ'ব? সি নিজে একো কৰিব নোৱাৰে।"

খেতি পথাৰত শ্ৰমিকৰ কাম কৰা ৰাকেশ আৰু গুড়িয়াৰ মাক (নাম অনুপলব্ধ) তেঁওৰ সাত বছৰীয়া ছোৱালীজনীৰ ফটো দেখুৱাইছে। তাইৰ হাড়ৰ বিকৃতি আছিল আৰু মৃগীৰোগ হৈ ঢুকাইছিল। তেঁওৰ পুতেকৰ চেৰিব্ৰেল পালচি আছে। তেঁও কয়, ৰাকেশ জন্ম পোৱাৰ পিছত তেঁও যেতিয়া কেতিয়াও খোজ কাঢ়িব নোৱাৰিব আৰু একো নিজে কৰিব নোৱাৰিব বুলি জানিছিলো, বৰ দুখ পাইছিলো। গুড়িয়া জন্ম পাওতে আমি সুখী হ'লো ঠিকেই, কিন্তু দুদিনমানতে গম পালো যে তাইও খোজ কাঢ়িব নোৱাৰিব…"