எல்லைச் சாலைகள் அமைப்பின் திட்டங்களில் பெரும்பான்மையாக இருக்கும் இந்தப் பகுதியில், கூடுதல் உயரங்களுக்கான சாலைகள் நன்றாக இணைக்கப்பட்டிருப்பதால் லடாக் வழியாக பயணிப்பது சாத்தியமே. இந்த நீண்ட மலைவழிச்சாலைகளை அமைப்பதற்காக வந்த தொழிலாளர்கள் அனைவரும், பீஹார், சத்தீஸ்கர் மற்றும் ஜார்கண்ட் பகுதிகளில் இருந்து வந்தவர்கள். ஒவ்வொரு வருடமும் மே மாதம் முதல் அக்டோபர் இரண்டாம் வாரம் வரை இங்கு தங்கும் இவர்கள், ராணுவப் பொருட்களின் போக்குவரத்துக்கும், சுற்றுலாப் பயணிகளுக்கும், லடாக் மக்களுக்கும் போக்குவரத்து சுலபாமக இருப்பதற்கான சாலை இணைப்புகளை மீண்டும் சரிபார்ப்பார்கள்.
சில வாரங்களுக்கு முன்பாக, லே நகரில் இருந்து 55 கிலோமீட்டர் தொலைவில் இருக்கும் சில்லிங் பகுதிக்குச் சென்றிருந்தேன். குளிர்காலத்தின்போது பனியால் மூடப்பட்டிருக்கும் பென்சி-லா-பாஸ் ஆறு மாதங்களுக்கு மூடப்பட்டிருக்கும் நேரத்தில், ஸன்ஸ்கார் பள்ளத்தாக்குக்குச் செல்லும் வழியான லே – படும் நெடுஞ்சாலை கட்டுமானத்தில் இருந்தது. இந்த சாலை சில்லிங் வழியாக நீள்கிறது. சில இரவுகளுக்கு, இந்தத் தொழிலாளர்கள் தங்கியிருக்கும் முகாம்களில் தங்குவதென முடிவெடுத்தேன்.
11-க்கு 8.5 அடியில் போடப்பட்ட டெண்ட் குடிலில், 6 – 7 நபர்கள் ஆறு மாதங்களுக்கு தங்கியிருக்கிறார்கள். குளிராக இருக்கும் தரையில், அவர்கள் படுத்து உறங்குகிறார்கள். அவர்களின் பைகள், பாத்திரங்கள், மற்றும் அவர்களது உடைமைகளும் அங்கேயே இருக்கின்றன. பணியிடங்களில் இருந்து 1-2 கிலோமீட்டர்கள் தள்ளி அமைந்திருக்கிறது. சாலை அமைக்கும் பணிக்கேற்ப இந்த குடில்கள் மாற்றப்படுகின்றன.
இந்த குடிலில் என்னால் ஒரு இரவுக்கு மேலாக தங்க முடியவில்லை. அந்தக் காற்று, குளிர், மாசுபாடு ஆகியவை மிகுந்த கடினமாக இருக்கிறது. இந்தக் கோடைக்காலத்தில், இரவில் ஜீரோ டிகிரி செல்சியஸ் இருக்கிறது. அது தாங்க முடியாததாக இருக்கிறது.
பகல் நேரத்தில், லடாக்கில் இருக்கும் பணியிடங்களில் (சாலைப் பணிகள் நடக்கும் இடம்) சென்று அவர்களைப் பார்த்தேன். பகல்நேரத்திலும் இது கடினமானது. 35 செல்சியஸ் வரை அதிகரிக்கும் வெப்பமும், நேரடியான மலை வெயிலாகவும் இருப்பதால் அது சமாளிப்பதற்கு கடினமானதாக இருக்கிறது. 11,000 முதல் 18,000 அடி உயரம் இந்த லடாக் பகுதி முழுவதும் பரந்து விரிந்துள்ளது. இந்த காற்றும் மெலிதாக இருக்கிறது. சாதாரணமாக சமநிலத்தில் இருந்து பணிக்கு வரும் இவர்களுக்கு, இந்த குறைந்த ஆக்சிஜன் பகுதியில் வேலை செய்வது மிகவும் கடினமானதாக இருக்கிறது. மண்ணை தோண்டுவது, மண்ணையும் கல்லையும்,சில கட்டுமானத்திற்கான கனமான பொருட்களையும் தூக்கும் வேலைகளில் ஈடுபடுகிறார்கள். ஒரு நாளைக்கு 10 மணிநேரமும், ஒரு வாரத்துக்கு ஆறு நாட்களும் பணிபுரியும் இவர்களுக்கு ஒரு நாள் கூலியாக 300 ரூபாய் முதல் 650 ரூபாய் வரை கிடைக்கிறது. அவர்களது அனுபவத்துக்கு பணியின் தன்மைக்கும் ஏற்றவாறு இது மாறுபடுகிறது.
இந்துஸ் ஆற்றின் ஓரமாக இருந்த சுமதங் கிராமத்துக்கு அருகில் இருக்கும் பீஹார் மற்றும் சத்தீஸ்கரைச் சேர்ந்த பணியாளர்கள், “எங்களிடம் சரியான பாதுகாப்பு கியர் இல்லை (ஹெல்மெட்டுகள், பூட்டுகள் மற்றும் காகில்கள்) இரவில் அணிந்துகொள்வதற்காக ராணுவத்தில் இருப்பவர்கள் சில வெப்பம் தரும் ஆடைகளைத் தருகிறார்கள். பணியிடங்களில் குடிநீருக்குத் தட்டுப்பாடு ஏற்படுகிறது” என்று கூறுகின்றனர்.
“இந்துஸ் ஆற்றுக்குக் குறுக்கே கட்டப்படும் பாலத்தின் கட்டுமானத்துக்காக சுஸுல் கிராமத்துக்கு அருகே வேலை செய்யும், 50 வயதான பகத் ராம் சுர்ஜியைச் சந்தித்தேன். ஜார்க்கண்டிலிருந்து வந்திருக்கும் அவர் ஐந்து மாதங்களாக லடாக்கில் தங்கி இருக்கிறார். நான்கு வருடங்களாக தொடர்ச்சியாக இந்த பணிகளுக்கு அவர் வந்துகொண்டிருக்கிறார். ஆனால், “இங்கு வேலை செய்ய எனக்கு பிடிக்கவில்லை. இங்கு கூலி குறைவானது. ஆனால் வேலைப்பளுவும் அதிகம். சில சாலைப் பணிகளின்தன்மை மிகவும் கடினமானது. அடுத்தநாள் சூரிய உதயத்தை நான் பார்ப்பேனா என்பது எனக்குத் தெரியாது. அடுத்த வருடம் இங்கு வரக்கூடாது என ஒவ்வொரு வருடமும் நினைப்பேன். ஆனால் வர வேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்படும். ஏனெனில் எனது ஊரில் ஆறு மாதங்களுக்கு தொடர்ச்சியாக கிடைக்கும் வேலைகள் இருக்காது. அதனால் இங்கு வருகிறேன்’. என்கிறார்.
தமிழில்: குணவதி