ଦୁଃଖର କ୍ଷେତରେ ଫୁଲଗୁଡ଼ିକୁ ଦଳିବା

ସୂର୍ଯ୍ୟମୁଖୀ କ୍ଷେତ

ବୋଧହୁଏ ଏହା ସେମାନଙ୍କର ବଢ଼ିବାର ସ୍ଥାନ ନୁହେଁ
ବୋଧହୁଏ ଏହା ସେମାନଙ୍କର ଖେଳିବାର ସମୟ ନୁହେଁ
ବୋଧହୁଏ ଏହା ସେମାନଙ୍କର ହସିବାର ଋତୁ ନୁହେଁ
ଚାରି ଆଡ଼େ ଖୁବଜୋରରେ ବର୍ଷା ହେଉଛି।
ବୋଧହୁଏ ତୋଳି ଧରିବା ଲାଗି ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକ ନାହିଁ
ବୋଧହୁଏ, ନିଶ୍ୱାସ ନେବା ଲାଗି ସ୍ଥାନ ନାହିଁ
ଆମେ ଜାଣିଛୁ, ସନ୍ଦେହ କରିବାର କୌଣସି କାରଣ ନାହିଁ।
ଆମେ ଜାଣିଛୁ ଯେ ଏହା ସତ ଅଟେ।

ଆମେ ଜାଣିଛୁ ଯେ ସେମାନଙ୍କୁ ଖୁଣ୍ଟି ଖାଇଦେବେ
ଭାଙ୍ଗିଦେବେ, ଦଳିଦେବେ ଏବଂ ହତ୍ୟା କରିଦେବେ
ଆମେ ଜାଣୁ ଫୁଲ କେବେ ଧୂସର ହୋଇଯାଆନ୍ତି
ଏବଂ କାଟିବା ଲାଗି ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଯାଆନ୍ତି
ଏବଂ କୋମଳ ଓ ଯୁବ ସୁଆଦ କିପରି ହୋଇଥାଏ
ଯେତେବେଳେ ସେମାନଙ୍କୁ ସଜ ଖିଆ ଯାଇଥାଏ
ଜଣ-ଜଣ କରି ସମସ୍ତେ ଜଳିଯିବା ଉଚିତ
କିମ୍ବା ସେମାନଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରି ଦିଆଯିବା ଉଚିତ୍
ପ୍ରତ୍ୟେକ କେବଳ ନିଜ ପାଳିକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି।

ବୋଧହୁଏ ଏହି ରାତି ପ୍ରେମ ପାଇଁ ଅତ୍ୟନ୍ତ କ୍ରୂର
ଏବଂ ଯତ୍ନ ନେବା ଲାଗି ପବନ ମଧ୍ୟ ଖୁବ ଦ୍ରୁତ
ବୋଧହୁଏ ମାଟି ଛିଡ଼ା ହେବା ଲାଗି ବହୁତ ନରମ
ମେରୁଦଣ୍ଡ ଥିବା ଲମ୍ବା ଫୁଲର ଓଜନ ସମ୍ଭାଳି ପାରିବ ନାହିଁ
ତଥାପି ସେମାନେ ବଢ଼ିବା ଲାଗି ସାହସ କିପରି କଲେ
ଏତେ ଅଧିକ ସଂଖ୍ୟାରେ
ଏହି ଜଙ୍ଗଲୀ ସୂର୍ଯ୍ୟମୁଖୀ କ୍ଷେତ?

ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର କ୍ଷେତ
ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଖି ଦେଖିପାରୁଛି
ସବୁଜ ଓ ସୁନେଲି ଚମକୁ ଥିବା ଶିଖା
ନିଜର ଛୋଟ ପାଦକୁ ଲାତ ମାରୁଛନ୍ତି ଓ ହସୁଛନ୍ତି-
ଉଡ଼ୁଥିବା ସେହି ଝିଅମାନଙ୍କର ହସ
ନାଚୁଥିବା ସେହି ଝିଅମାନଙ୍କର ହସ
ଆହୁରି ନିଜ ମୁଣ୍ଡକୁ ଏତେ ଉଚ୍ଚକୁ ଉଠାଉଛନ୍ତି
ଆହୁରି ନିଜ ଦୁଇ ପାଦରେ ଛିଡ଼ା ହେଉଛନ୍ତି।
ନିଜର ଛୋଟ ମୁଠାରେ ଧରିଥାନ୍ତି ସେମାନେ
ଏକ ତୀବ୍ର ନାରଙ୍ଗୀ ଚମକ।

ଏହା କେବଳ କୁହୁଳୁଥିବା ଅଙ୍ଗାର ନୁହେଁ
ଯାହା ଦୂରବର୍ତ୍ତୀ ଅସ୍ଥାୟୀ ଚିତାରୁ ଆସିଛି,
ମୋ ଗର୍ଭରେ ସୂର୍ଯ୍ୟମୁଖୀର ଫସଲ
ଯାହା ମୋ ଆଖିରେ ଲୁହ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣା ସୃଷ୍ଟି କରୁଛି।

ଅଡିଓ: ସୁଧନ୍ୱା ଦେଶପାଣ୍ଡେ ଜଣେ ଅଭିନେତ୍ରୀ ଏବଂ ଜନ ନାଟ୍ୟ ମଞ୍ଚର ଜଣେ ନିର୍ଦ୍ଦେଶିକା ଏବଂ ଲେଫ୍ଟୱାର୍ଡସ ବୁକ୍ସର ଜଣେ ସମ୍ପାଦିକା।

ଅନୁବାଦ - ଓଡ଼ିଶାଲାଇଭ୍‍