சாருபாலா கலிந்தியின் கையில் இருந்த வண்ணமயமான கைக்குட்டை, ஒரு கணம் மின்னலைப் போல மின்னியது. சிவப்பு மற்றும் ஊதா நிற பாவடையும் ஜுமர் பாடலுக்கு ஏற்ப தீவிரமாக சுழன்று ஆடுகிறது. நிகழ்ச்சிக்காக கூடியிருந்த இசைக்கலைஞர்கள் ஒற்றுமையாக இசைக்கத் துவங்குகின்றனர்.
மேற்கு வங்கத்தின் அர்ஷா தாலுகாவில் உள்ள சேனபானா கிராமத்தில் - வயதானவர்கள், இளைஞர்கள், ஆண்கள், பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகள் என 80 - 90 பார்வையாளர்கள் இந்நிகழ்ச்சியை பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்றனர். இருந்தாலும், 65 வயதான, சாருபாலா விறுவிறுப்பாக நடனமாடிக் கொண்டிருக்கிறார்.
ஜூமர் என்ற வார்த்தை நடனக்கலைஞர்கள் அணிந்திருக்கும் சலங்கையில் இருந்து வரும் ஒலியில் இருந்து வந்த சொல் என்று கூறப்படுகிறது. இந்த நடன வடிவம் முக்கியமாக மேற்கு வங்கத்தின் தென்மேற்கு பகுதிகளிலும், ஜார்கண்ட் அருகில் உள்ள பகுதிகளிலும் பிரபலமாக உள்ளது (இதன் மாறுபட்ட வடிவம் அசாமில் நிகழ்த்தப்படுகிறது). பாரம்பரியமாக, ஜுமர் பாடல்களை இயற்றிய கவிஞர்களில் பெரும்பாலானோர் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்களாகவே இருந்திருக்கின்றனர், மேலும் அவர்களுடைய பாடல்கள் சமூக பிரச்சனைகள் மற்றும் வறட்சி, வெள்ளம், அரசியல் மற்றும் பிற பாதிப்புகளை பற்றி பேசுகின்றன. கிருஷ்ணா மற்றும் ராதாவுக்கு இடையிலான அன்பும், ஏக்கமும், ஜுமர் பாடல்கள் தொடர்ச்சியாக பயன்படுத்தப்படும் கருப்பொருள் ஆகும்.
சாருபாலாவின் சொந்த வாழ்க்கையே இந்தக் கருப்பொருட்களில் சிலவற்றை பிரதிபலிக்கிறது. அவர் ஒரு காலத்தில் மேற்கு வங்கத்தின் புருலியா மாவட்டத்தில் உள்ள புருலியா II தாலுகாவில் உள்ள பெல்மா கிராமத்தில் வசித்து வந்தார். இவர்களது குடும்பம் கலிந்தி சமூகத்தை சேர்ந்தது, சில மாநிலங்களில் இது ஒரு பட்டியல் இனமாக வகைப் படுத்தப்பட்டுள்ளது - இவரது தந்தை மோகன் கலிந்தி, இவருக்கு 16 - 17 வயது இருக்கும் போது, அருகிலுள்ள டும்டுமி கிராமத்தைச் சேர்ந்த விவசாயத் தொழிலாளி மற்றும் கட்டுமான தொழிலாளியான, சங்கர் கலிந்திக்கு இவரை மணம்முடித்துக் கொடுத்தார்.
சங்கருக்கு அப்போது 20 வயது இருக்கும், மேலும் அவர் கிடைக்கும் வேலைகளைச் செய்து வந்தார். அவர் உடல்ரீதியாக வன்கொடுமை செய்பவராக இருந்தார். அவரது கொடுமை கொடூரமாக இருந்ததால் சாருபாலா அவரை விட்டு விலகி மீண்டும் அவரது தந்தையிடமே சென்றுவிட்டார். ஆனால், மோகன் அவரை கவனித்துக் கொள்வதற்கு தன்னால் முடியாது என்றும் தான் மிகவும் எளிமையான நிலையில் இருப்பதாகவும் கூறி அவரை திரும்பிச் செல்லும்படி கூறினார். எனவே சாருபாலா வீடற்றவராக மாறினார் மேலும் சிறிது காலம் அவர் வீதிகளில் வாழ்ந்து வந்தார்.
இங்கு தான் அவர் ஷ்ரவன் கலிந்தியைச் சந்தித்தார் (அவர்கள் இருவருக்குமே எந்த ஆண்டு என்று நினைவில் இல்லை). ஷ்ரவன் ஒரு ஜூமர் கலைஞர், அவர் தான் சாருபாலாவை உள்ளெடுத்துக் கொண்டார். அருகிலுள்ள கிராமத்தில் வசிக்கும் மற்றொரு நச்சினியான, விமலா சர்தாருடன் இணைந்து சாருபாலாவை ஒரு நச்சினியாக பயிற்றுவித்தது இவர் தான். காலப்போக்கில், இப்போது 75 வயதான, ஷ்ரவன் சாருபாலாவின் ரசிக்காக இருக்கிறார் - அவரது மேலாளர், முகவர் மற்றும் அவரது நிகழ்ச்சிகளின் ஒருங்கிணைப்பாளர். பவுல், பாது, சௌ, கரம் கீர்தன், துசு, கீீீர்தன் மற்றும் பல நிகழ்த்து கலைகளின் தொடர்புடைய குழுக்களுடன் இணைந்து பணியாற்றுகிறார். மேலும் அவர் அவ்வப்போது விவசாய கூலியாகவும் பணி செய்கிறார்.
ஒரு ரசிக் என்பவர் கவிதை மற்றும் இசையில் வல்லுனராக இருப்பார். வழக்கமாக அவரும் நச்சினியும் ஒரு இணைந்த உறவில் இருப்பர், இது பெரும்பாலும் பெண்களை சுரண்டுவதாகவே இருக்கும். மற்ற ரசிக்குகளைப் போல ஷ்ரவனும் திருமணமானவரே, இவரது பெரிய குடும்பத்தில் மனைவி சரளா, மகன்கள், மகள்கள், மருமகள்கள், மற்றும் பேரக்குழந்தைகள் ஆகியோர் அடங்குவர். சாருபாலாவுக்கும் இவருக்கும் ஒரு மகள் இருக்கிறார், 24 வயதான கமலா, அவருக்கு திருமணமாகிவிட்டது மேலும் அவர் உத்தரப்பிரதேசத்தில் குடிபெயர்ந்து உள்ளார்.
இந்த பெரிய குடும்பத்திற்காக சம்பாதிக்க வேண்டிய அழுத்தம் சாருபாலாவை இந்த வயதிலும் செயல்பட வைக்கிறது. இருப்பினும், ஷ்ரவனின் மனைவி சரளாவின் மரியாதையை அது அவருக்கு பெற்றுத் தரவில்லை, மேலும் அவர் இன்னும் சாருபாலாவை ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கிறார்.
சாருபாலா, மாநில அரசு ஏற்பாடு செய்த ஒரு நிகழ்ச்சிக்கு, 1,000 ரூபாய் சம்பாதிக்கிறார். இந்த நிகழ்ச்சி சுமார் ஒன்று முதல் ஒன்றரை மணி நேரம் வரை நீடிக்கும், மேலும் சாருபாலாவால், இந்த வயதில், ஒரு மாதத்திற்கு ஒன்று அல்லது இரண்டு நிகழ்ச்சிகளை மட்டுமே செய்ய முடிகிறது. மேலும் அவர் மாநில கலாச்சார விவகார துறையைச் சேர்ந்த நாட்டுப்புற கலைஞர்களுக்கான உதவித் தொகையான 1,000 ரூபாயையும் பெறுகிறார்.
அக்டோபர் முதல் மே வரையிலான, ஜுமர் பருவத்தில், கிளப்புகள் அல்லது பூஜை குழுக்களால் ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட தனியார் நிகழ்ச்சிகள், இரவு முழுவதும் நடைபெறும், அப்போது ஒரு நச்சினி குறைந்தது 5 மணி நேரம் பாடவும், நடனம் ஆடவும் வேண்டும். இதற்காக 5 முதல் 7 பேர் கொண்ட குழு ஒன்றுக்கு ரூபாய் 6,000 முதல் ரூபாய் 8,000 வரை வழங்கப்படுகிறது, இதனை அவர்களிடையே பிரித்து எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். துணை இசைக்கலைஞர்கள் டோல் (இரட்டை பக்க மத்தளம்), ஒரு மடல் (மரத்தாலான சிறிய இரட்டை பக்க மத்தளம்), ஒரு தம்சா (பெரிய கெண்டி மத்தளம்) மற்றும் ஒரு மராக்கஸ் (காய்ந்த பருப்புகளால் நிரப்பப்பட்ட சுரை கூடு) மற்றும் ஒரு ஷெஹ்னாய் ஆகியவற்றை இசைப்பர்.
சாருபாலா இந்த வேலையை தனது விதியாக ஏற்றுக்கொண்டார். "இதற்கு மேல் என்ன செய்ய முடியும்? கடவுள் நச்சினியாக நான் இருக்க வேண்டுமென்று என விதித்திருந்தால், நான் யார் அதை மாற்றுவதற்கு? இந்த வேலையை விட்டுச் சென்றுவிட்டால் உணவிற்கு நான் என்ன செய்வேன்?", என்று அவர் ஒரு வறண்ட புன்னகையுடன் கேட்கிறார்.
இந்தப் புகைப்பட கதையின் மாறுபட்ட பதிப்பு சஹாபீடியாவில் அக்டோபர் 25, 2018 அன்று வெளியிடப்பட்டது.
தமிழில்: சோனியா போஸ்