बाई आगीनगाडीचा धूर निघतो भकभका

पुणे जिल्ह्याच्या कोळावड्यातल्या या दोघी वाफेवरच्या इंजिनवर मुंबईकडे धावणाऱ्या आगगाडीविषयी गातात, गाडीतला प्रवास आणि मोठ्या शहरातल्या जगण्याबद्दलच्या या ओव्या वाचा, ऐका

या ओवीत ७२ वर्षीय राधाबाई सकपाळ वाफेचे आणि धुराचे लोट बाहेर फेकणाऱ्या आगागडीच्या चिमणीला ‘पितळंचा गळा’ म्हणतात. आणि हे लोटही अगदी तालात येतात, भका भका.

पुणे जिल्ह्यातल्या कोळावड्याल्या राधाबाई सकपाळ आणि राधाबाई उभे या दोघींनी या १३ ओव्या गायल्या आहेत. जात्यावर दळणं करत असताना या दोघी वाफेवर चालणारी आगगाडी, त्यातले प्रवासी, मुंबईपर्यंतचा प्रवास असं सगळं काही गातात. कामाच्या शोधात मुंबईला गेलेल्या लोकांचं जगणं कसं असतं याचंही वर्णन त्यांच्या ओव्यांमध्ये येतं.

गाडीत बसण्याआधी नवऱ्याला सोडचिठ्ठी मागणारी एक बाई एका ओवीत येते. कामासाठी मुंबईला गेल्यामुळे होणारी फारकत आणि त्याचा परिणाम तर नसेल हा? किंवा शहरात सकाळ ते रात्र कराव्या लागणाऱ्या मेहनतीचा परिणाम? किंवा मग बेईमान नवऱ्याबरोबर तिला संसारच करायचा नसेल?

गाडी सुरू होते आणि मग एका ओवीत एक जण सोबतच्या प्रवाशांना विचारते, ‘कंच्या डब्यात बाई माझा भाऊ’, पुढे ती विचारते, ‘कंच्या डब्यात माझं बाळ’. ती आपला भाऊ किंवा लेकाबरोबर, किंवा कदाचित दोघांबरोबर मुंबईला निघाली असावी. रेल्वेच्या घाई-गोंधळात आपल्या सोबतच्या नातेवाइकांबरोबर एखादीची चुकामूक कशी होते हेच या ओवीतून जाणवत राहतं.

पुढच्या दोन ओव्यांमध्ये आगगाडीचं भन्नाट वर्णन येतं. ‘बाई आगीनगाडीचा धूर निघतो बाई काळा निळा’, ‘बाई आगीनगाडी कशी करती बाई आउबाउ’ अशा शब्दात ओव्यांमध्ये आगगाडीचं वर्णन करणाऱ्या या बायांच्या मनातलं आगगाडीच्या प्रवासाचं नवल, सोबतच्यांबरोबर झालेली ताटातूट त्यामुळे होत असलेली चलबिचल असं सगळं जाणवू लागतं.

मराठीमध्ये आगगाडी स्त्रीलिंगी शब्द आहे. प्रवासातला गोंधळ आणि या बाईची आणि तिच्या सोबतच्यांची ताटातूट याची कुठे तरी तुलना केली गेली असल्याचंही दिसून येतं.

बोरीबंदर (आताचं छत्रपती शिवाजी महाराज टर्मिनस) बाईचं सासर आणि माहेर असल्याचं म्हटलं जातं. या शेवटच्या स्थानकात गाडी जराशी थांबते आणि प्रवासी उतरून जातात.

आता नवे प्रवासी गाडीत चढतात. त्यांना सगळ्यांना त्यांच्या त्यांच्या ठिकाणी न चुकता सोडत गाडी पुढे जात राहते. सकाळपासून रात्रीपर्यंत एक बाई घरी सगळी कामं कशी निमूटपणे करत असते तसंच काहीसं गाडीचं काम आहे.

मुंबईला गेल्यावर बाईचं आयुष्य कसं बदलून जातं ते पुढच्या ओवीत येतं. ती खानावळ चालवते. आणि तिच्याकडे जेवायला येणारेही बहुधा स्थलांतर करून आलेले पुरुषच असतात. मुंबईला गेल्यावर ती नीट वेणी-फणी करते. नवऱ्यापेक्षा खानावळीत येणारा तिचा धनी असावा असं तिचं वागणं बदलून जातं. मुंबईला गेल्यावर तिला चार घटका जमिनीवर टेकायला मिळत नाहीत, डोईला तेल लावायला तिच्यापाशी वेळ नाही. मुंबईला गेलेली नार नवऱ्यापेक्षा खानावळीत येणाऱ्यालाच जास्त जपते असा खोचक उल्लेखही ओवीत येतो.

आगगाडीचा आणि आयुष्य दोन्हीचा प्रवास व्यक्त करणाऱ्या या ओव्या ऐका

पोस्टरः ऊर्जा

हेमा राइरकर आणि गी पॉइत्वाँ यांनी सुरू केलेल्या जात्यावरच्या ओव्या या मूळ प्रकल्पाबद्दल वाचा.