श्श... राजाला आले हत्तीचे कान

राजाला आले हत्तीचे कान

हाताची घडी, तोंडावर बोट
बिलकुल नाही म्हणायचं,
की राजाला आले हत्तीचे कान.
अशा वावड्या उठतातच कशा,
कशा फिरतात भनान,
म्हणे, राजाला आले हत्तीचे कान.

आता आतापर्यंत दिसणाऱ्या
कुठे गेल्या मैना सगळ्या?
कुणी चुपचाप जाळं टाकलं,
सापळ्यासाठी बी फेकलं?
काहीही काळंबेरं नाही
लोक बोलतात काहीबाही,
वळवा मान,
म्हणे, राजाला आले हत्तीचे कान.

मैनांना जरी बहिष्कृत केलंत,
घरट्यातून
झाडांमधून, जंगलातून, रानातून आणि वनातून,
हुसकून लावलंत,
त्यांच्या जगण्यावर, गाण्यांवर आणि गाण्यावर
हक्क त्यांचाच राहणार
मनात येईल तेव्हा मैनेचे पंख उडणार.
कशाला विचारताय हे प्रश्न ज्याने होईल मंथन?
राजापुढे मैनेचं आहे का काही वजन?
चिडिया बचाओ, राजा हटाओ
बंद करा ते पोकळ गान,
म्हणे, राजाला आले हत्तीचे कान.

‘मी काढीन साक्ष,’ म्हणतं पान
विचारा नाही तर आभाळाला
राजानेच मोडली मैनेची मान.’
माझं ऐका, म्हणतो वारा
ऐकलंय ना मी,
त्याच्या पोटातून ऐकू येतो मैनेचा पुकारा.
पण लोक बोलतील सगळं ते तुम्ही थोडीच ऐकणार
डोळ्याला जे दिसतं, त्यावर विश्वास ठेवणार?
अहो, विचार करणं सोडा जराशान,
म्हणे राजाला आले हत्तीचे कान.

काय तो राजा, आणि काय त्याचा देश!
भुकेल्यांता घेतो घास
अंगी भगवंताचा वेष!
असल्या वावड्यांमध्ये अडकू नका.
तुमच्या अंतरात्म्याशी झगडू नका.
भिंत म्हटली
की भेगा आल्याच.
पण त्या भेगा आणि छिद्रांमध्ये शिरू नका बरं.
गावागावात चावडीवर
हजारो बोल बोलतील
ते मानू नका खरं.
त्या वेड्या वाटेने जाऊच नका ना.
मूर्ख वेलीशी बोलूच नका ना.
आणि गाऊ नका फोल,
बडवू नका ढोल, रहा गपगुमान -
म्हणे, राजाला आले हत्तीचे कान.

ऐका माझं, ती मैना आणि झाड राहू द्या,
जंगलाकडे पाहणंही सोडा, जाऊ द्या.
आणि पहायचं तर पहा, पण ध्यानात राहू द्या.
आणि कृपा करून, मायबाप.
असल्या गोष्टी लिहिण्याचं नका करू पाप,
करा कलम म्यान,
म्हणे राजाला आले हत्तीचे कान.
काय सांगता, राजाला आले हत्तीचे कान.

मूळ गुजराती कवितेचा इंग्रजी अनुवाद कवयीत्रीने स्वतः केला आहे