ഒരു ആദിവാസി ഗ്രാമത്തെ എഴുതിത്തള്ളുന്നു

മരിക്കാൻ എനി ക്കിഷ്ടമല്ല

പർവ്വതങ്ങൾ വീഴുകയും
ഉറവുകൾ വരണ്ടുണങ്ങുകയും
ഗ്രാമങ്ങൾ കാടുകളെ അധീനപ്പെടുത്തുകയും
അലർച്ചകളുടേയും കുരവകളുടേയും ദിനങ്ങൾ
കാറ്റിനോടൊപ്പം അപ്രത്യക്ഷമാവുകയും
ഒരു ഓടക്കുഴൽ വായിക്കാനുള്ള ശ്വാസം‌പോലും
ശ്വാസകോശത്തിൽ ബാക്കിയില്ലാതെ വരികയും
എന്നിട്ടും ഈ വയർ പൊള്ളയാവുകയും
ചെയ്തപ്പോഴാണ്
ഞാൻ ഗ്രാമം വിട്ട്, പ്രവാസത്തിലേക്ക് പോയത്...

ഞങ്ങൾ, താഴ്ന്ന മനുഷ്യരെ
പരിഗണിക്കാനാരുമില്ലാത്ത
ഒരു വിദേശമണ്ണിലേക്ക്,
ഒരു ഭ്രാന്തൻ നഗരത്തിലേക്ക്.
ഞങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ കാട്ടുവേരുകൾ
ആഴ്ത്തുമോ എന്ന് ഭയന്നിട്ടാകണം
നാഗരികർ ഞങ്ങൾക്ക് ഒരുതുണ്ട്
ഭൂമിപോലും തന്നില്ല.
കാലുകൾ വിശ്രമിക്കാനുള്ള ഇടം‌പോലും.

പ്ലാസ്റ്റിക്ക് ചുവരുകൾക്കകത്ത്
ഞങ്ങൾ ജീവിച്ചു.
തണുപ്പിൽ വിറച്ച്,
ചൂടിൽ വിയർത്ത്,
മഴയിൽ നനഞ്ഞ്,
ഞങ്ങൾ പണിത ബംഗ്ലാവുകളിൽ
അഭയം കിട്ടാതെ.

കന്നുകാലികളെപ്പോലെ
നാൽക്കവലകളിൽ
ഞങ്ങളുടെ അദ്ധ്വാനം ലേലത്തിന് വെച്ചു
തുച്ഛമായ കാശിന് വിൽക്കപ്പെട്ടു.

തേളിന്റെ കുത്തുപോലെ
എന്റെ പുറം തുളച്ചുകയറുന്നുണ്ട്
‘മമ്മ‘യുടേയും ‘ലങ്കോട്ടി‘യുടേയും
മുള്ളുകൾ
കോണകമുടുത്ത വൃത്തിഹീനരായ ആദിവാസികൾ
എന്റെ തലയിലേക്ക് വിഷം അരിച്ചുകയറുന്നു.

ഈ നരകം, ഈ അപമാനം,
ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്ന ഈ ജീവിതം
ഉപേക്ഷിക്കണമെന്നുണ്ട് എനിക്ക്
ഗ്രാമത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുപോകണമെന്നുണ്ട്
അതിന്റെ മടിയിൽ തലചായ്ക്കാൻ
എന്നാൽ, അവിടെ വിഷം ചീറ്റുന്ന
സർപ്പം കാത്തിരിക്കുന്നു.
വിശപ്പ്.
എനിക്കോ,
മരിക്കാൻ എനിക്കിഷ്ടമല്ല.