గ్రామాన్ని విడచిన ఒక ఆదివాసీ కవి

నాకు చావాలని లేదు

కొండ చరియలు నేలకూలినప్పుడు,
కనమ లోయలు ఎండిపోయినప్పుడు
పల్లె పల్లె అడవుల పైకి దండయాత్రకు దిగినప్పుడు,
గాండ్రింపుల, కూతల ఘడియలు
గతమై పాయె,
గాలితో, ఒకటైపాయె
కొన ఊపిరి కూడ నిలవకపాయె,
మురళిని మోగించే నా రొమ్ములో;
అయినా, ఈ కడుపు గుహలో మిగిలింది ఖాళీయే.
అప్పుడే, నా ఊరిని వెనకిడిచా,
నన్ను నేను వెలి వేసుకున్న.

పరాయి ప్రాంతంలో,
గుర్తు తెలియని వెర్రి పట్టణంలో,
గతి లేక, గత్యంతరం లేక,
దిగబడ్డ మేము,
మా అడవి మూలాలను లోతుగా
నాటుతామనే భయంతో
నగర-నాగులు మాకు ఏ చోటూ ఇవ్వకపాయె
గవ్వంత నేల విడువకపాయె,
కాలైన ఆననివ్వకపాయె.

ప్లాస్టిక్ పరదాల నడుమ బతుకులు మావి,
చలికి జడుస్తూ
ఎండకి చమటోడుస్తూ
వానకి నానుతూ.
మా చేతులార కట్టిన మేడల్లో
మాకు తావు లేకపాయె.

కూడలి తోవల్లో వేలం పాడే,
చెమటోడ్చిన మా శ్రమను అమ్ముకునే
గొడ్డుల వోలె,
మమ్మల్ని కొంచానికి అమ్మి పారేసే.

నా వెన్నును చొచ్చుకుంటూ,
తేలు కాటులాగా, ముళ్ళలాగా,
మామా, లంగోటియా -
వికారమైన, గోచిపాతల ఆదివాసులు
అనే ఎగతాళి కుచ్చుకుపాయె,
ఆ విషం నా తలకెక్కే

ఈ నరకయాతనను
ఈ దినసరి తలవంపులను
ఈ దిక్కుమాలిన బతుకును వదిలెల్లాలనిపించే.
ఊరు తిరిగెల్లాలని
దాని ఒడిలో తల వాల్చాలనిపించే,
కానీ, అక్కడొక పాము దాపరించింది,
ఆకలి దప్పుల బుసలు కొడుతున్నది
మింగివేయ వేచి చూస్తున్నది
కానీ నాకు,
నాకు చావాలని లేదు...