ଗାଁକୁ ଆଡ଼େଇ ଦେଇଥିବା ଜଣେ ଆଦିବାସୀ

ମୁଁ ମରିବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ

ଯେତେବେଳେ ପାହାଡ଼ ଧସିଗଲା,
ନାଳଗୁଡ଼ିକ ଶୁଖି ଯାଇଥିଲା,
ଜଙ୍ଗଲରେ ଗାଁଗୁଡ଼ିକର ଆକ୍ରମଣ ଜାରି ରହିଥିଲା,
ଗର୍ଜ୍ଜନତର୍ଜ୍ଜନ ଓ ହର୍ଷୋଲ୍ଲାସର ଦିନଗୁଡ଼ିକ ଅପସରି ଗଲା,
ପବନରେ ମିଳାଇଗଲା।
ନିଃଶ୍ଵାସଟିଏ ବି ରହିଲା ନାହିଁ
ମୋ ଫୁସ୍‌ଫୁସ୍‌ରେ, ବଇଁଶୀ ବଜାଇବାକୁ ଯଥେଷ୍ଟ ନଥିଲା;
ଏବଂ ପେଟର ଗହ୍ଵର ଫମ୍ପା ହୋଇ ଯାଇଥିଲା।
ସେତିକି ବେଳେ ପଛରେ ମୁଁ ଛାଡି ଆସିଲି ମୋ ଗାଁ
ଓ ନିଜକୁ ନିର୍ବାସିତ କଲି...

ଗୋଟିଏ ବିଦେଶୀ ଦେଶରେ,
କେଉଁ ଏକ ବାୟା ସହରରେ,
ଯେଉଁଠାରେ କେହି ଆମକୁ ପଚାରନ୍ତି ନାହିଁ –
ଆମେ, ନିଚ୍ଚସ୍ତରର ଲୋକ।
ସେଠାକାର ମାଟି ତଳେ ଆମ
ବଣୁଆ ମୂଳକୁ ମଜବୁତ ନକଲା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ,
ସହରୀ ଲୋକମାନେ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ ଟିକିଏ ଜାଗା,
ଇଞ୍ଚେ ସ୍ଥାନ ବି ନୁହେଁ,
ଏପରିକି ଆମ ପାଦକୁ ବିଶ୍ରାମ କରିବା ପାଇଁ।

ପ୍ଲାଷ୍ଟିକ ଘେରା କାନ୍ଥ ଭିତରେ ଆମେ ରହୁ,
ଥଣ୍ଡାରେ ଥରି ଥରି,
ଗରମରେ ବୁହାଇ ଝାଳ,
ବର୍ଷାରେ ବତୁରି ବତୁରି।
ମିଳେ ନାହିଁ ଆମକୁ ଆଶ୍ରୟ
ଆମେ ତିଆରି କରିଥିବା ବଙ୍ଗଳା ଭିତରେ।

ଚାରିଛକରେ ନିଲାମ ହୁଏ,
ପୋଷା ଛେଳି କୁକୁଡ଼ା ପରି
ଆମ ଶ୍ରମ ହୁଏ ବିକ୍ରି,
ଆମେ ବିକ୍ରି ହେଉ ନିହାତି ଶସ୍ତାରେ।

ବିଛାର ନାହୁଡ଼ ପରି,
ମୋ ପିଠିରେ ଫୋଡ଼ି ହେଇଯାଏ
ମା’ ଓ ଚଡ଼ିପିନ୍ଧା ଦିନର ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ କଣ୍ଟା ତାରବାଡ଼ –
ବର୍ବର ଓ ଆଦିବାସୀଙ୍କ ଅଣ୍ଟାର କାଛିଆ।
ମୋ ମୁଣ୍ଡ ଭିତରେ ସଞ୍ଚରି ଯାଏ ବିଷ।

ଏଇ ନର୍କକୁ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯିବା ପରି ମତେ ଲାଗେ,
ଏଭଳି ପ୍ରତ୍ୟେକଟି ଦିନର ଅପମାନ,
ଏହି ଅଣନିଃଶ୍ଵାସୀ ଜୀବନ।
ମୁଁ ମୋ ଗାଁକୁ ଫେରିଯିବାକୁ ଚାହେଁ,
ବିଶ୍ରାମ କରିବାକୁ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ତା’ କୋଳରେ।
କିନ୍ତୁ ଭୋକର ଚୁମ୍ବନ ଦେବାକୁ ସାପଟିଏ
ସେଠି ଫଣା ହଲାଉ ହଲାଉ
ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଗିଳିଦେବାକୁ ଜଗି ରହିଥାଏ।
ଏବଂ ମୁଁ,
ମୁଁ ମରିବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ।