தனது கிராமத்தின் மூலம் உலகத்தை வாசித்தார் பொன்னுச்சாமி

உலகமே அவருடைய கிராமமாக இருந்தது. ஐந்தாவது வரையில் மட்டுமே படித்து பின்னர் பெரிய இலக்கியவாதியாக உருவாகியிருந்த அவரை நான் முதன்முதலில் 1993ல் புதுக்கோட்டையில்தான் சந்தித்தேன். பின்னர் ஒரு நாள் அப்போதைய காமராஜர் மாவட்டத்திலுள்ள (இப்போது விருதுநகர்) மேலாண்மைறை நாட்டில் இருந்த அவரது வீட்டில் சந்தித்தேன்.  அக்டோபர் 30ந் தேதி 66 வயது மேலாண்மை பொன்னுச்சாமி மறைந்த போது இந்தியா மிக அசலான ஒரு கிராமத்து இலக்கிய குரலை இழந்துவிட்டிருந்தது. பொன்னுச்சாமி இலக்கிய வாதி மட்டுமில்லை, நுட்பமான அரசியல் அறிவு கொண்டவர் அவர். பொன்னுச்சாமியின் பூர்வீகமான ராமநாதபுரத்தில் நிலவும் வறுமைக்கும் இல்லாமைக்கும் பின்னாலுள்ள காரணங்களையும் அதன் தன்மைகளையும் கூர்மையாக அலசி வெளிப்படுத்தக்கூடிய அரசியல் அறிவோடு அவர் இருந்தார்.

அவர் கிராமத்தில் மட்டுமே கவனம் கொண்டிருந்தார். அதன் மூலமே உலகத்தை புரிந்து கொண்டார். வேளாண் நெருக்கடி என்கிற பதம் பரவலாக அறியப்படுவதற்கு பத்தாண்டுகளுக்கு முன்பே புதிய வகை விதைகள் அவரது கிராமத்தில் உள்ள விவசாயிகளுக்கு ஏற்படுத்தப்போகும் அழிவுகளைப் பற்றி பேசினார். “இந்த விதைகளை பயன்படுத்தத் தொடங்கியிருப்பவர்களுக்கு உற்பத்தி செலவு மிக அதிகமாகியிருக்கிறது” என்றார். இதை அவர் சொன்னது 1993ல்.

சாகித்ய அகாதமி விருது உள்ளிட்ட எண்ணற்ற விருதுகளை வென்ற மிக பிரபலமான இலக்கியவாதியாய் இருந்தும் அவரது கிராமத்திலிருந்து வெளியேறி இன்னும் பெரிய மேடையமைக்க கூடிய மதுரைக்கோ சென்னைக்கோ குடியேறுவதை பொன்னுச்சாமி விரும்பவில்லை. ராமநாதபுரத்திலுள்ள (இப்போது விருதுநகரில்) உள்ள கிராமத்தில் வாழ்வதன் மூலமே ஒரு எழுத்தாளராக அவருடைய நம்பகத்தன்மையை பெற்றுக் கொண்டிருப்பதாக அவர் கருதினார். உடல் நலம் குன்றியிருந்த கடைசி மூன்று, நான்கு வருடங்களில் மட்டுமே மகனுடன் தங்குவதற்கும், மருத்துவராகிய மகளுக்கு அருகில் இருப்பதற்கும் சென்னைக்கு குடி பெயர்ந்தார்.

மிகவும் மதிக்கப்படும் எழுத்தாளர் என்பதைத் தாண்டி, பொன்னுச்சாமி அந்த மாவட்டத்தின் பின் தங்கிய நிலைமையை அறிந்த நிபுணராகவும் இருந்தார். ஒதுங்கியிருந்த அந்த சிறு கிராமம் "மேலாண்மறைநாடு". ராமநாதபுரம் மாவட்டம் பிரிக்கப்பட்ட பின், காமராஜர் மாவட்டத்தின் பகுதியாக அது இருந்தது. கடந்த 21 ஆண்டுகளாக அவர் எழுதிய ஒவ்வொரு சிறுகதையும் ராமநாதபுரத்தைப் பற்றியோ அல்லது அங்கு நடப்பதாகவோ இருக்கும். கல்கி விருது பெற்ற எழுத்தாளராகவும், தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் கலைஞர்கள் சங்கத்தின் முன்னணி தலைவராகவும் இருந்த போதிலும், பொன்னுசாமி தன் ஒதுங்கியிருந்த கிராமத்தில் வாழவே முடிவு செய்தார். ஏன் எந்த பெரிய நகரத்திற்கும் மாறிச் செல்ல முயற்சிக்கவில்லை? என்றுகேட்டபோது "அது எனது எழுத்துக்களின் நேர்மையை பாதிக்கும்” என்கிறார். அதனாலேயே அவர் மேலாண்மறை நாட்டிலேயே தொடர்ந்து வாழ்கிறார். கண்டுபிடிக்கவே மிக சிரமமான அந்த இடத்தை ஒப்புக்கொண்ட நேரத்தை விட ஆறு மணி நேரம் தாமதமாக அடைந்தேன்.

ராமநாதபுரத்தின் வறுமை குறித்து ஒரு நிபுணராக என்னை நேர்காணல் செய்யவுள்ளீர்கள், எழுத்தாளராக இல்லையா? என்று தெளிவாக கேட்டார் பொன்னுச்சாமி. அவருக்கு அது சுவாரஸ்யமாக இருந்தது.

"ராமநாதபுரம் மாவட்டம் 1910ல் உருவாக்கப்பட்டது. இன்றுவரை இந்த மாவட்டத்தில் ஒரு பல்கலைகழகமும் இல்லை. மூன்று மாவட்டங்கள் இதிலிருந்து பிரித்து உருவாக்கப்பட்டன, இரண்டு அமைச்சர்கள் உருவாகியுள்ளார்கள். ஆனால் ஒரு மருத்துவக் கல்லூரியும் இல்லை” என்றுப் பொன்னுச்சாமி சொன்னார். அரசு பொறியியல் கல்லூரியும் அங்கு இல்லை. அங்குள்ள ஒரு தனியார் பொறியியல் கல்லூரியும் இந்த ஆண்டோடு மூடப்படலாம். புதிய மாவட்டத்தில் மூன்றே மூன்று கல்லூரிகள்தான் இருந்தன அங்கு முதுநிலை பிரிவுகள் இரண்டு மட்டும் இருந்தன.

"பின்தங்கிய நிலை  என்பது அதன் மனநிலையிலேயே இருக்கிறது. ராமநாதபுரத்தில் ஒரு பல்கலைகழகம் வேண்டும் என்ற கோரிக்கை அரிதாகவே எழுப்பப்படுகிறது. மிக சமீபத்தில்தான் அரசியல் கட்சிகள் அதுபற்றி பேசத்தொடங்கின. அடிப்படைக் கல்வியை ஏற்றுக்கொள்ளும் மனநிலை வர இன்னும் இரண்டு தலைமுறைகள் எடுக்கும்."

"கோரிக்கைகள் வைப்பதும் அதற்கான விண்ணப்பம் செய்வதும் கூட ராமநாதபுரம் மக்களிடையே மிகச் சுலபமாக நிகழ்ந்து விடுவதில்லை. கடந்த 83 ஆண்டுகளாக இந்த மாவட்டத்தில் தலைமையகம், இன்னொரு மாவட்டத்தில், அதாவது மதுரையில்தான் இருந்தது. எங்களின் நீதிமன்றங்கள் கூட அங்கே தான் அமைந்திருந்தன. 1985 ஆம் ஆண்டு ராமநாதபுரம் மூன்றாகப் பிரிக்கப்பட்டபோதுதான் இந்த நிலை மாறியது."

"மக்களுக்கும் அரசு நிர்வாகத்துக்கும் இடையிலான இடைவெளியைத்தான் இது காட்டுகிறது" என்கிறார் பொன்னுச்சாமி.  எந்த தயக்கமுமின்றி தன்னை இடதுசாரி என்று அடையாளப்படுத்திக் கொள்கிறார் அவர். "மிகவும் தொலைவில் இருந்த அரசு அதிகாரிகள் மக்கள் பிரச்சனைகளை குறைவாகவே அறிந்திருந்தார்கள். இந்தப் பகுதியின் சிக்கலான நிலைமைகள் அவர்களால் புரிந்து கொள்ளப்படவில்லை. இப்போது எங்களுக்கு நீதிமன்றம், ஆட்சியர் அலுவலகம் மற்றும் பிற கட்டமைப்புகள் கிடைத்துள்ளன. என்றாலும் பழைய நடைமுறைகள் தொடர்கின்றன. எங்கள் அடிப்படைப் பிரச்சனைகளை யாரும் தொடவில்லை என்பதுதான் காரணம்."

பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக் காலத்தில் அந்த வாழ்க்கைமுறையிலும் ஒரு சலனம் ஏற்பட்டது. வருமானத்திற்கும் வேலைவாய்ப்புக்கும் இருந்த ஒரு சில வழிகளையும் அடைத்துவிட்டது. "இதனால் நிறைய பேர் சட்டவிரோத நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டார்கள். பிழைப்பிற்கான பிற வாய்ப்புகள் குறைவாகவே இருந்தன. இன்றுவரை ராமநாதபுரத்தில்தான் மிக அதிகமான சாதி அடிப்படையிலான வன்முறைகளும் குற்றங்களும் நடக்கின்றன."

"இங்கு நடைபெற்ற நிலச்சீர்திருத்த நடவடிக்கைகள் அர்த்தமற்றவை. பொதுவாக நிலவும் நம்பிக்கைக்கு நேர்மாறாக, இந்த மாவட்டத்தில் விவசாயத்திற்கு நல்ல வாய்ப்பு உள்ளது. ஆனால், யார் அதனை மனதில் வைத்து செயல்பட்டார்கள்?"

இங்குள்ள நிலவுடைமையாளர்களில் 80 சதவீதத்திற்கும் அதிகமானவர்கள் இரண்டு ஏக்கருக்கும் குறைவான நிலம் வைத்திருப்பவர்கள், அந்த நிலத்திலும் பெரிதாக எதுவும் செய்ய முடியாது.  இதற்கு பல காரணங்கள் உள்ளன. அந்தக் காரணங்களில் மிகப்பெரியது, பாசன வசதியின்மை.