ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ, ଅନ୍ୟ କାହା ପାଇଁ ସମ୍ପଦ

ଆମେ ସର୍ବେକ୍ଷଣ କରିଥିବା ଅନ୍ୟ ଆତ୍ମହତ୍ୟା ଘଟିଥିବା ପରିବାର ଗୁଡିକ ପାଇଁ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ଖର୍ଚ୍ଚ ବଡ ବୋଝ ଥିଲା।  ୨୫,୦୦୦ ଟଙ୍କାରୁ ୩୦,୦୦୦ ଟଙ୍କା ସାଧାରଣ ଖର୍ଚ୍ଚ ଥିଲା।  ତାହା ପୁଣି ସେହି ପରିବାର ଗୁଡିକରେ ଯେଉଁମାନଙ୍କ ପାଖରେ ମୋଟ ଦୁଇରୁ ଚାରି ଏକର ଜମି ଅଛି ଏବଂ ସେମାନେ ଚାଷ ନଷ୍ଟ ହେଉଥିବାରୁ ଅଧିକାଂଶ ଥର ପ୍ରବଳ କ୍ଷତି ସହୁଛନ୍ତି। ଏଥିପାଇଁ ଶ୍ୟାମରାଓ ଏବଂ ଅଞ୍ଜମ୍ମା ଔଷଧ କିଣିବା ବନ୍ଦ କରିଦେଇଛନ୍ତି। ବାଇପାଡରେ କୃଷକମାନେ କହନ୍ତି, "ସରକାରୀ ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ଆପଣ କିଛି ପାଇବେନି।"

ମନୋଜ ଚନ୍ଦୁରଭାରକର କହନ୍ତି "ଅନ୍ୟପକ୍ଷେ, ଆମେ ଯଦି ନାଗପୁର ଯାଉ, ତେବେ ସେଠାରେ ଆମକୁ ବହୁ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବାକୁ ହୁଏ।  ଫଳରେ ଲୋକେ ଡାକ୍ତରଖାନାକୁ ଭୟ କରନ୍ତି। ନାଗପୁରର ଘରୋଇ ଡାକ୍ତରଖାନା ଗୁଡିକ ସାଧାରଣତଃ ଲୋକମାନେ ୱାର୍ଧାରେ କରିଥିବା ରକ୍ତ ପରୀକ୍ଷା ରିପୋର୍ଟ ବା ଏକ୍ସରେ ରିପୋର୍ଟକୁ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିଦିଅନ୍ତି, ରିପୋର୍ଟ ଗୁଡିକ ଭଲ ଥିଲେ ବି। ସୁପାରିଶ ରାକେଟ୍ ସେମାନଙ୍କର ଭାଗିଦାରୀ ଛାଡିବେ ନାହିଁ। ତେଣୁ ଆମକୁ ସବୁ ପରୀକ୍ଷା ଗୁଡିକୁ ପୁଣି ଥରେ କରାଇବାକୁ ହୁଏ। ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜ ଭାଗ ପାଆନ୍ତି, ଏବଂ ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି।"

ଆଉ ଜଣେ କୃଷକ ରାମେଶ୍ୱର ଚାରଡ଼ି କହନ୍ତି, "ସିଟି ସ୍କାନ୍ ଏବଂ ଔଷଧ ଏ ସବୁ ବଡ଼ ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ। ଆମ ପାଖରେ ଟଙ୍କା ନାହିଁ।" ଅନିୟନ୍ତ୍ରିତ ଘରୋଇ କ୍ଷେତ୍ର ସେମାନଙ୍କ ମନ ଇଚ୍ଛା ପାଉଣା ନିଅନ୍ତି। କମ୍ ଅନୁଦାନ ମିଳୁଥିବା, ଯନ୍ତ୍ରାଂଶ ଓ ସୁବିଧା ନ ଥିବା, ଘୁଷୁରୁଥିବା ସରକାରୀ ଡାକ୍ତରଖାନା ସବୁ ଅଧିକାଂଶ ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟସେବାର ଦୁର୍ବଳ ବିକଳ୍ପ।  ମଲୱାଗଡ଼ର ସନ୍ତୋଷ ଇଶାୟୀ ହସି କହନ୍ତି, "ଚିକିତ୍ସା ମାଗଣା ଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଏହାର ମାନେ କିଛି ନ ଥିଲା।" ସେ କ୍ୟାନସରରେ ପୀଡ଼ିତ ତାଙ୍କ ଭାଇ ଅଶୋକଙ୍କର ଚିକିତ୍ସା ଏବଂ ଔଷଧ ବାବଦକୁ ୩୫,୦୦୦ ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ କରିଥିଲେ।  ଟଙ୍କା ପାଇଁ ୟାଭାତମାଲ ଗାଁରେ ଥିବା ତାଙ୍କର ତିନି ଏକର ଜମିକୁ ସେ ବିକ୍ରି କରିଦେଲେ। ତା’ପରେ ତାଙ୍କର ସବୁ ଟଙ୍କା ସରିଗଲା।

ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗ ସନ୍ଦିପ କଦମ୍ ସିଧା ଗୋଟିଏ ଘରୋଇ ହସ୍ପିଟାଲକୁ ଗଲେ।  ସେ ତାଙ୍କ ବାପାଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରାୟ ୨ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ କଲେ, ଯିଏ ଟିବି ରୋଗରେ ପ୍ରାଣ ହରାଇତେଲ। ସେ କହନ୍ତି, "ତିନି ଏକର ବିକ୍ରି କରିବାର ଅର୍ଥ," ତାଙ୍କ ବଡ଼ ପରିବାରର ଥିବା ମୋଟ ଜମିର ଏକ ତୃତୀୟାଂଶ।

ପଡ଼ୋଶୀ ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶ ଭଳି, ଏସବୁ କୃଷି କ୍ଷେତ୍ରରେ ଜାରି ରହିଥିବା ସଙ୍କଟ ମଧ୍ୟରେ କୃଷକ ସମୁଦାୟଙ୍କୁ ଗୁରୁତର ଭାବେ ପ୍ରଭାବିତ କରୁଛି। ମାତ୍ର ଅଳ୍ପ କେତେଜଣ ଋଣ ନ କରି ବଡ଼ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସମସ୍ୟାର ଚିକିତ୍ସା କରିପାରୁଛନ୍ତି।

ଅଞ୍ଜାମ୍ମା ଚଟାଣରେ ଅସୁସ୍ଥ ଅବସ୍ଥାରେ ପଡ଼ିଛନ୍ତି, ସେ ଉଠି ବସିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଦୁର୍ବଳ ଓ ଅକ୍ଷମ।  ଶ୍ୟାମରାଓ ଖଟ ଉପରେ ବସିଛନ୍ତି, ସେ ମଧ୍ୟ ଦୁର୍ବଳ ଏବଂ ଅଚଳ ଭାବେ ବସିଛନ୍ତି। ସେ ଖୁସି ଯେ ସେ ତାଙ୍କ ମୃତ ପୁଅର ଋଣ ସୁଝି ଦେଇଛନ୍ତି। "ଆମେ ସେ ଋଣରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଛୁ, ତା ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତି ପାଇବ।" ଯଦିଓ ସେମାନଙ୍କ ନିଜ ଶରୀର ନୁହେଁ।  ଅସୁସ୍ଥତା ତାଙ୍କୁ ଜବାବ୍ ଦେଇ ଦେଉଛି। ଏ ପରିଣତ ବୟସରେ ନା ସେମାନେ କାମ କରିପାରୁଛନ୍ତି ନା ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ଆୟ କରିପାରୁଛନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ପାଇଁ ମୂଲ୍ୟ ଦେବାକୁ ପଡେ। ଗୋଟିଏ ଏମିତି ମୂଲ୍ୟ ଯାହାକୁ ସେମାନେ ଏବଂ ସେମାନଙ୍କ ଭଳି ଅଗଣିତ ଭାରତୀୟ ପଇଠ କରିପାରିବେ ନାହିଁ।

ବାଇଫାଡ୍ରେ, ସେମାନେ ଆମକୁ ବିଦାୟ ଜଣାଇଲେ। ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ଜଣେ କହିଲେ, "ଯଦି ଆପଣ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ବାବଦରେ ଜାଣିବାକୁ ଚାହାନ୍ତି, ଆମର ଚାଷକୁ ଦେଖନ୍ତୁ, ତାପରେ ଆପଣ ଜାଣିବେ। ଆମେ ଚାଷୀମାନେ ସମସ୍ତେ ସମାନ ଧାରାରେ ଅଛୁ। ଆଜିଠାରୁ ଦୁଇ ବର୍ଷ ଭିତରେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଶ୍ୱାସରୁଦ୍ଧ ହୋଇସାରିଥିବୁ।"

ଉପସଂହାର

ଅକ୍ଟୋବର ୩୧, ୨୦୦୫ - କୃଷକ ମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଗଠିତ ଜାତୀୟ କମିସନର ଟିମ୍ ଅସ୍ଥି ଗାଁରେ ତାଙ୍କ ଘରେ ପହଞ୍ଚିବାର ଗୋଟିଏ ଦିନ ପୂର୍ବରୁ ଶ୍ୟାମରାଓ ଖଟାଲେ ପ୍ରାଣ ହରାଇଥିଲେ। କାରଗୁଡ଼ିକର ଗୋଟିଏ କାରକେଡ୍ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଭେଟିବାକୁ ୱାର୍ଦ୍ଧା ଗାଁକୁ ଛୁଟି ଯାଇଥିଲା, କିନ୍ତୁ ସେ ତାଙ୍କର ସିନ୍ଦୁର ହରାଇ ସାରିଥିଲେ। ଠିକ୍ ଯେମିତି ତାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ପୁଅ ଗତ ବର୍ଷ କରିଥିଲେ। ଅନ୍ୟ ପୁଅ ପ୍ରଭାକର, ୨୦୦୪ରେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିଥିଲେ। ଶ୍ୟାମାରାଓଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଏକଥା ସ୍ୱୀକାର କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନ ଥିଲେ ଯେ ତାଙ୍କ ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଛି। ସେ ଏକ ଏମିତି ଦୁନିଆକୁ ଚାଲିଯାଇଥିଲେ, ଯେଉଁଠି ଏସବୁ ଭିତରୁ କିଛି ଘଟିନ ଥିଲା।  ପରିବାରର ଯେଉଁ ଜଣକ କଥା ହୋଇପାରୁଥିଲେ ସେ ଥିଲେ ୩୧ ବର୍ଷ ବୟସ୍କ ଝିଅ ଗଙ୍ଗା, ଚାଷରେ ସଙ୍କଟ କାରଣରୁ ପରିବାରର ଆର୍ଥିକ ଦୂରବସ୍ଥା ଫଳରେ  ଯାହାଙ୍କର ବିବାହ ହୋଇପାରିନଥିଲା। ଏବଂ ଆଉ ଜଣେ ପୁଅ ବି ଥିଲେ ଯିଏ ଅମରାବତୀରୁ କାମ ନ ପାଇ ଫେରିଆସିଥିଲେ। ଶ୍ୟାମରାଓ ଏବଂ ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଉଭୟ ଗୁରୁତର ଭାବେ ଅସୁସ୍ଥ ଥିଲେ, ଗୋଟିଏ ବର୍ଷରୁ ଅଧିକ ସମୟ ଧରି ଔଷଧ ଖାଉ ନ ଥିଲେ। ଜୁନ୍ ମାସରେ ଶ୍ୟାମରାଓ ମୋତେ ପ୍ରଶ୍ନ କରିଥିଲେ "କିଏ ଡାକ୍ତରଙ୍କ ଖର୍ଚ୍ଚ ତୁଲାଇ ପାରିବ ? ଆମେ ପାରିବୁ ନାହିଁ, ଏହା ଆମ ପାଇଁ ଖୁବ୍ ବ୍ୟୟସାପେକ୍ଷ। ଏବଂ ଆମେ ଔଷଧ କେମିତି କିଣିବୁ।"

ଏହି ଆଲେଖ୍ୟର ଗୋଟିଏ ରୂପ ଦି ହିନ୍ଦୁରେ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିଲା: http://www.hindu.com/2005/07/01/stories/2005070105241300.htm

ଅନୁବାଦ: ଓଡ଼ିଶାଲାଇଭ୍