বিষাদৰ পথাৰত মোহাৰি পেলোৱা ফুলবোৰ

সুৰুযমুখীৰ পথাৰবোৰ

হয়তো এয়া সিহঁতৰ ভৰুণ হোৱাৰ ঠাই নহয়
হয়তোবা এয়া সিহঁতৰ বাবে ফুলি উঠাৰো সময় নহয়
সিহঁতৰ বাবে হয়তো এয়া এচমকা হাঁহিৰ ঋতুও নহয়
চৌপাশৰ বৰষুণ অতিশয় নিদাৰুণ
হয়তো সাৱটি ল’বলৈ এচমকা ৰ’দো নাই
উশাহ ল’বলৈও হয়তো এডোখৰ ঠাই নাই
তথাপি আমি জানো, সংশয় অকাৰণ।
আমি জানো যে এয়াই সত্য

আমি জানো সিহঁতক খুটিয়াই খুটিয়াই ভক্ষণ কৰা হ’ব
চিঙিব, মোহাৰিব আৰু নিশ্চিত হ’ব মৃত্যুৰ আহুতি
ফুলবোৰ মুগাবৰণীয়া কেতিয়া হয় আমি জানো
আৰু চিঙিবৰ বাবে কেতিয়া সাজু হৈ উঠে সেই কথাও জানো
আৰু জানো আলসুৱা মন আৰু যৌৱনৰ মন ভুলোৱা সোৱাদ
যেতিয়া সিহঁতক কোমল হৈ থাকোতেই ভক্ষণ কৰা হয়
পাল পাতি পাতি সিহঁতক লৈ যোৱা হয় অগ্নিকুণ্ডৰ অতিথিশালালৈ
নতুবা মোহাৰি পেলোৱা হয়
প্ৰত্যেকেই অপেক্ষা কৰে নিয়তিৰ নিমন্ত্ৰণ।

ভাল পাবৰ বাবেও হয়তো নিদাৰুণ সেই নিশা
আৰু মায়াময় মলয়াই কঢ়িয়াই আনে বিহৰ টোপোলা
হয়তো পোন হ’বলৈকো মাটিখিনি বৰ কোমল
ঠানিৰে সৈতে ফুলৰ ওজনো অসহনীয়
কিন্তু তথাপিও সিহঁতে কেনেকৈ সাহস কৰিছিল
প্ৰতি নিয়ত বাঢ়ি যাবলৈ
এই হাবিতলীয়া সুৰুযমুখীৰ পথাৰবোৰ?

অসূৰ্যস্পৰ্শা সৌন্দৰ্যৰে ভৰা পথাৰবোৰ
চকুৰে দেখা দূৰ দূৰণিলৈকে
সেউজ সোণোৱালী জুই শিখাই
সিহঁতৰ কণ কণ ভৰিবোৰ চুই যায় আৰু মিচিকিয়ায় -
পখিলাৰ দৰে উৰি ফুৰা সেই কিশোৰীজাকৰ হাঁহি
জিঁয়াৰ দৰে নাচি থকা সেই ছোৱালীজাকৰ হাঁহি
আৰু সিহঁতে মূৰবোৰ আকাশলৈ তুলি ধৰে
আৰু সিহঁত কণমানি দুভৰিৰে থিয় দিয়ে।
সিহঁতৰ অকণি হাতৰ মুঠিত
এচমকা অগ্নিময় কমলাবুলীয়া আভা।

এয়া কেৱল অদূৰত পুঞ্জিত চিতাৰ গা দেই যোৱা ভষ্ম নহয়
মোৰ গৰ্ভ জুৰি আছে জীৱনোন্মুখ সুৰুযমুখীৰ পথাৰবোৰ
যি মোৰ চকুলৈ আনিছে পানীৰ লগতে জুই।

শ্ৰাব্য: সুধান্বা দেশপাণ্ডে এগৰাকী অভিনেত্ৰী আৰু জন নাট্য মঞ্চৰ এগৰাকী পৰিচালক তথা ‘লেফটৱৰ্ড বুকচ’ৰ এগৰাকী সম্পাদক ।

অনুবাদ: বন্যা বৰুৱা