பசியின் நீண்ட பின்விளைவுகள்

ஒரு விவசாயக் கூலித் தொழிலாளியின் 32 வயது இளம் விதவையான கமேலா என்கிற பால்மதி நாயக் பர்லாபஹேலி கிராமத்தில் வசிக்கும் சுமார் 300 பேரில் ஒருவர். இவரது கணவர் இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு இறந்துவிட்டிருந்தார். கடனை அடைப்பதற்காக தங்களுக்கு சொந்தமான ஒரு சிறிய நிலத்தை விட்டுக்கொடுக்க வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு தள்ளப்பட்டார் கமேலா. பிறகு தினக்கூலியாக வேலைக்கு சென்று கொண்டிருந்தார். வறட்சிக்குப் பிறகு கிராமத்தில் கூலி வேலை எதுவும் கிடைக்கவில்லை. அதனால் அவரும் அவரது ஆறு வயது மகன் குந்தரும் பட்டினியால் வாடினர். கமேலா இறப்பதற்கு முன் அவர்களது நிலைமையைக் குறித்து வட்டார வளர்ச்சி அலுவலர்களுக்கு தகவல் அளித்ததாக கிராமவாசிகள் கூறினர். ஆனால் அதிகாரிகளின் தரப்பிலிருந்து நடவடிக்கை எதுவும் எடுக்கப்படவில்லை.

செப்டம்பர் 6, 1996 அன்று, சுமார் 15 நாட்கள் பட்டினியால் வாடிய பிறகு கமேலா இறந்து போகிறார். அவர் இறந்து பல மணி நேரங்கள் கழித்துதான் அவரது சடலத்திற்கு அருகே அழுது கூப்பாடு போட்டுக்கொண்டிருக்கும் அவரது மகனை அக்கம்பக்கத்தில் உள்ளவர்கள் பார்க்கின்றனர்.

இந்த பட்டினிச் சாவு மற்றும் அதன் பின்விளைவுகள் குறித்த என்னுடைய கட்டுரைகள் அக்டோபர் 1996 இல் தைனிக் பாஸ்கரில் வெளிவந்தது. அதன்பிறகு உள்ளூர் சமூக சேவகர்கள் மற்றும் சில எதிர்கட்சித் தலைவர்கள் கிராமத்திற்கு சென்று பிரச்சனையை தங்கள் கைகளில் எடுத்துக் கொண்டனர். மனித உரிமை ஆணைக்குழு உறுப்பினர்களும் வந்து பார்த்துவிட்டு இது பட்டினிச் சாவுதான் என்று ஊர்ஜிதப்படுத்தினர். அரசியல் தலைவர்கள், வட்டார வளர்ச்சி அலுவலர்கள், மாவட்ட ஆட்சியர், மாவட்ட மாஜிஸ்ட்ரேட் அனைவரும் கிராமத்திற்கு வரிசையாக வருகையளித்தனர். அப்போதைய பிரதமர் திரு ஹெச். டி. தேவேகௌடா அவர்களும் கூட வறட்சியினால் பாதித்த இடங்களைப் பார்வையிட வரும்போது இங்கேயும் வருகைதர திட்டமிருந்தது. ஆனால் அவர் வரவில்லை.

வேலைவாய்ப்புதான் தங்களுக்கு மிக முக்கியமான தேவையென்று பார்வையிட வந்த அலுவலர்களிடம் கிராமவாசிகள் கூறினார்கள். தங்கள் தரப்பை அவர்கள் வலியுறுத்தியபோது, இந்தப் பிரச்சனையை வைத்து அரசியல் செய்தாலோ அல்லது போராட்டத்தை தீவிரப்படுத்தினாலோ அவர்கள் கிராமத்திற்கு கிடைத்துக் கொண்டிருக்கும் சொற்ப நலன்களும் (குடும்ப நல அட்டை போன்றவை) கூட கிடைக்காமல் போய்விடும் என்று மாவட்ட ஆட்சியர் எச்சரித்ததாக கிராமவாசிகள் கூறினர்.

தனது அம்மாவின் மறைவிற்குப் பிறகு சிறுவன் குந்தர் மிகவும் பலவீனமாக இருந்தான். உள்ளூர் பஞ்சாயத்து தலைவர்கள் அவனை 9 கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ள காரியார் மிஷன் ஆஸ்பத்திரிக்கு அழைத்துச் சென்றனர். அவனுக்கு கடுமையான ஊட்டச்சத்து குறைபாடு மற்றும் பெருமூளை மலேரியா இருப்பது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. அவனது உடல்நிலை மிக மோசமாக இருந்தாலும் உயிர் பிழைத்துக் கொண்டான்.

உடல்நிலை தேறியதும் அவன் மீண்டும் கிராமத்திற்கு திருப்பி அனுப்பப்பட்டான். அவனது கதையை எழுதுவதற்காக தேசிய ஊடகங்கள் அங்கே வந்தன. மாவட்ட நிர்வாகம் அவனுக்கு 5000 ரூபாய் கொடுத்தது. 3000 ரூபாய் வைப்பு நிதி. 2000 ரூபாய் சேமிப்பு. அத்துடன் தங்கள் பொறுப்பு முடிந்ததென்று அவர்கள் கைகழுவிவிட்டனர்.

19 வருடங்களாக, குந்தர் எப்படி இருப்பான் அவனுக்கு என்ன நடந்திருக்கும் என்ற கேள்விகள் என் மனதில் இருந்துகொண்டேயிருந்தது.

கமேலாவின் கணவருக்கு மூத்த மனைவியின் மூலமாக ஒரு மகன் இருந்தார். சுஷில் என்று பெயர். கமேலா இறந்த சமயத்தில், சுஷிலுக்கு 20 வயது இருக்கும். காரியார்-பவானிபட்னா சாலையில் ஒரு சாலை கட்டுமான பணியிடத்தில் வேலை செய்து கொண்டிருந்தார்.

குந்தர் இப்போது பர்லாபஹேலியிலிருந்து ஐந்து கிலோமீட்டருக்கும் குறைவான தூரத்தில் இருக்கும் துக்லா கிராமத்தில் உள்ள பப்பு அரிசிமில்லில் வேலை செய்வதாக அந்த பக்கத்து வீட்டுப் பெண்மணி கூறினார். அவரது மாமியார் வீடு துக்லாவில் தான் இருக்கிறது என்றும் குந்தருக்கு இப்போது இரண்டு மாத குழந்தை இருப்பதாகவும் கூறினார். அவரது அண்ணன் (அப்பாவின் முதல் மனைவியின் மகன் சுஷில்) அருகில் உள்ள வயலில் கூலி வேலை செய்வதாகக் கூறினார்.

வயல்வரப்பு வழியாக மோட்டார்சைக்கிளை ஒட்டிச்சென்று, சுஷில் தனது முதலாளிக்காக உழுது கொண்டிருந்த வயலைக் கண்டுபிடித்துவிட்டேன். அவரது மூன்று மகள்களும், ஒரு மகனும் அருகிலிருந்தனர். குந்தரின் அம்மா மரணமடைந்த சமயம் நான் சுஷிலை சந்தித்தபோது அவருக்கு திருமணமாகியிருக்கவில்லை. இப்போது சுஷிலுக்கு 40 வயது. அவருக்கு என்னை அடையாளம் தெரியவில்லை. நான் எழுதியிருக்கும் கட்டுரைகளைக் குறித்து கூறியபோது அவருக்கு ஞாபகம் வந்தது.

சுஷிலுக்கு ஒரு நாளைக்கு 130 ரூபாய் என்ற கணக்கில் கிடைக்கும் ரூபாய் 4000 மாத வருமானத்தில் தான் மொத்த குடும்பமும் வாழ்கிறது. குழந்தைகளில் சிலர் ஆடை அணிந்திருந்தனர், சிலருக்கு இல்லை. அவர்களது வறுமை வெட்ட வெளிச்சமாகத் தெரிந்தது.

நான் குந்தரைப் பார்க்க துக்லா சென்றேன். அங்கே பப்பு அரிசி மில்லில் முதலாளி பப்புவை சந்தித்தேன். குந்தர் தனது கிராமத்திற்கு சென்றிருப்பதாக அவர் கூறினார். பிறகு நான் குந்தரின் மாமியார் வீட்டிற்குச் சென்றேன். அங்கே மகன் சுபமை கையில் வைத்துக் கொண்டிருந்த குந்தரின் மனைவி ரஷ்மிதாவை சந்தித்தேன். தனது கணவர் பர்லாபஹேலியில் உள்ள வீட்டை சுத்தம் செய்ய சென்றிருப்பதாகவும், சென்று நெடுநேரம் ஆகிவிட்டதாகவும் கூறினார்.

நான் மீண்டும் பர்லாபஹேலிக்குச் சென்றேன். குந்தர் வீட்டில்தான் இருந்தார். சிரித்த முகத்துடன் என்னை வரவேற்றார். அந்த ஆறு வயது சிறுவன் இப்போது ஒரு இளம் வாலிபன், கணவர் மற்றும் அப்பா ஆகிவிட்டிருந்தார். ஆனாலும் அவரிடம் இன்னும் ஒரு களங்கமற்ற தன்மையிருந்தது. மேலும் தனது சிறுவயது பலவீனம் மற்றும் ஊட்டச்சத்து குறைபாடு ஆகியவற்றிலிருந்து அவர் முழுமையாக மீளவில்லை.

மண் மற்றும் ஓடு கொண்டு கட்டப்பட்டிருந்த அந்த வீடு இன்றும் அப்படியேதான் இருந்தது. குந்தரின் குடும்பம் ஒரு அறையிலும் சுஷிலின் குடும்பம் இன்னொரு அறையிலும் வசித்தனர். மனைவியின் பிரசவத்திற்காக மாமியார் வீட்டில் இருந்ததாகவும் கூடிய விரைவில் பர்லாபஹேலிக்கு திரும்பிவிடுவோம் என்றும் குந்தர் சொன்னார்.

கடந்த காலத்தை பற்றிய விஷயங்கள் எவ்வளவு ஞாபகம் இருக்கிறது என்று குந்தரிடம் கேட்டேன்.

“எனது பெற்றோர் பசி காரணமாக எப்போதும் உடல்நலமில்லாமல் இருந்தார்கள் என்பது ஞாபகமிருக்கிறது,” என்றார் அவர். “அம்மாவுக்கு காய்ச்சல் இருந்தது. பல நாட்கள் பட்டினியாகக் கிடந்து கடைசியில் இறந்துவிட்டார்.”

ஆஸ்பத்திரியில் குந்தர் இருந்து திரும்பி வந்த பிறகு, எனது கட்டுரைகளின் தாக்கத்தின் காரணமாக, நிர்வாகம் அவருக்கு ஆதிவாசி சிறுவர்களுக்கான ஒரு உள்ளூர் ஆசிரம விடுதிப் பள்ளியில் தங்கிப் படிக்க இடம் வாங்கிக் கொடுத்தது.

“எனக்கு அங்கே அரிசி மூட்டைகளைத் தைக்கும் வேலை. ஒரு நாளைக்கு 80 ரூபாய் கூலி கிடைக்கும்,” என அவர் சொன்னார். “அரிசி மூட்டை தூக்குபவர்களுக்கு ஒரு நாளைக்கு ரூபாய் 130 கிடைக்கும். ஆனால் இந்த வெயிலில் என்னால் பாரம் சுமக்க முடியாது. அதனால்தான் மூட்டை தைக்கிறேன்.”

குந்தரிடம் வறுமை கோட்டிற்கு கீழ் உள்ளவர்களுக்கான அட்டை இல்லை. ஆனால் அந்த்யோதயா அட்டை இருக்கிறது. அதில் அவருக்கு மாதம் 35 கிலோ அரிசி கிடைக்கும்.

உங்கள் குழந்தைகளைப் படிக்க வைப்பீர்களா எனக் கேட்டேன்.

“நான் ஒரு ஏழை. என்னால் முடிந்தவரை அவர்களைப் படிக்க வைப்பேன். எங்களுக்கு சாப்பிடுவதற்கு போதுமான உணவு இல்லாததால், எனது மனைவியால் குழந்தைக்கு தாய்ப்பால் கொடுக்க முடியவில்லை. அதனால் அமுல் பால் வாங்க வேண்டியதிருக்கிறது. அதற்கே பாதி வருமானம் போய்விடுகிறது.”

கடந்த மாதம் மீண்டும் ஒருமுறை நான் அவரது கிராமத்திற்கு போனபோது, குந்தர் செங்கல் சூளையில் வேலை செய்வதற்காக ஆந்திரா சென்றிருந்தார். அவர்களது மொத்த குடும்பமுமே சூளையில்தான் இருந்தது, வேலை செய்து மைத்துனியின் திருமண செலவிற்கு காசு சேர்ப்பதற்காக. ஒவ்வொருவரும் வாங்கியிருந்த 18000 ரூபாய் முன்பணத்திற்காக அவர்கள் மிகக் கடினமாக வேலை செய்ய வேண்டியதிருந்தது. ஆனால் அது முடிந்து அவர்கள் பர்லாபஹேலிக்கு திரும்பி வந்த பிறகு, இடைவிடாத உடல்நலக்குறைவு மற்றும் அதற்கான மருத்துவ செலவுகளே அவர்கள் திருமணத்திற்காக சேர்த்துவைத்த தொகையிலிருந்து ஒரு பெரிய பகுதியை எடுத்துக்கொண்டது.