ପାଣି ପିଇବାକୁ ସାହସ କଲା ଯେଉଁ ବାଳକ!

ଡବାରେ ପୋକ

ଏକଦା ଏକ ସମୟରେ
ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ଥିଲା ଗୋଟିଏ ମାଠିଆ।
ଠାକୁର ପରି ରହିଥିଲେ ଶିକ୍ଷକ,
ଭର୍ତ୍ତି ହୋଇ ରହିଥିଲା ତିନିଟି ଥଳି -
ଗୋଟିଏ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କର,
ଗୋଟିଏ ରାଜାଙ୍କର,
ଓ କଣା ପଇସାଟିଏ ଥିବା ଅନ୍ୟଟି ହେଲା ସେମାନେ ଯୋଗାଡୁ ଥିବା ଦଳିତଙ୍କର।

ଏକଦା ଏକ ଅଣ-ଦେଶରେ
ଦାରୁଣ ଏକ ସମୟରେ,
ପିଲାଟିଏକୁ ମାଠିଆ ଦେଲା ଶିକ୍ଷା -
“ଶୋଷ ହେଉଛି ଅପରାଧ
ଦ୍ଵିଜବର ଶିକ୍ଷକ ତୋର,
କ୍ଷତ ଚିହ୍ନ ପରି ଜୀବନ
ଓ ତୁ ଗୋଟିଏ ପୋକରେ ପିଲା
ଡବାରେ ହୋଇଛୁ ରଖା।’’

ଅଦ୍ଭୁତ ସେଇ ଡବାର ନାଁ: ସନାତନୀଦେଶ ,
“ତୋ ଦେହର ଚର୍ମ ପାପରେ ପିଲା,
ଅଭିଶପ୍ତ ତୋର ଜାତି।’’
ତା’ ସତ୍ତ୍ୱେ ପତଳା କାଗଜ ପରି ଜିଭ
ବାଲିବନ୍ତଠାରୁ ଅଧିକ ଶୁଷ୍କ,
ପିଇଦେଲା ବୁନ୍ଦାଏ ସାହାସ।

ଓଃ!
ଅସହ୍ୟ ସେଇ ଶୋଷ,
ବହିରେ ପଢା ହୁଏ ପରା: “ଦିଅ, ଭଲ ପାଅ ଓ ବାଣ୍ଟି ନିଅ”!
ସାହାସରେ ଲମ୍ବିଗଲା ତା’ର ଆଙ୍ଗୁଠିଗୁଡ଼ିକ,
ଛୁଇଁଦେଲା ହେମାଳ ମାଠିଆ,
ଶିକ୍ଷକ ହେଲେ ଠାକୁର
ଓ ସେ ନ’ ବର୍ଷର ବାଳୁତ ମାତ୍ର!

ମୁଥ ପରେ ମୁଥ ଓ ଗୋଇଠା ପରେ ଗୋଇଠା
ଓ ପିଠିରେ ପ୍ରବଳ ବେତ ମାଡ,
ସାବାଡ଼ କରିଲା ସେହି ବାଳକକୁ,
ଅଜଣା ଅସୀମ ସେହି କ୍ରୋଧ।
ଠାକୁରେ ହସିଲେ ମିଠାଳିଆ ଗୀତ ଭଳି ହୋଇ ଅଭିଭୂତ।

ବାଁ ଆଖିରେ ଆଞ୍ଚୁଡା ଦାଗ,
ଡାହାଣ ଆଖି ଫୁଲା,
ଜାମୁକୋଳିଆ ଓଠଟି ତା’ର
ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ଖୁସି ଦେଲା।
ପବିତ୍ର ତାଙ୍କ ଶୋଷ , ଓ ଜାତି ଅତି ଶୁଦ୍ଧ,
ତାଙ୍କ ହୃଦୟ ଏକ ରନ୍ଧ୍ର
ମୃତ୍ୟୁ ଯେଉଁଠି ସହ୍ୟ।

ଏକ ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ ଓ ଗୋଟିଏ ‘କାହିଁକି’
ଏବଂ ଗଭୀର ଘୃଣାବୋଧରେ,
ସେହି ଶୋଷ ନାମିତ ହେଲା
ଅଣାୟତ କ୍ରୋଧ!
ଶ୍ରେଣୀଗୃହର କଳାପଟା ଶ୍ମଶାନର ମାଛି ପରି ଗଣଗଣେଇଲା।

ଏକଦା ଏକ ସମୟରେ
ଗୋଟିଏ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ମଢଟିଏ ଥିଲା,
ହଁ ଆଜ୍ଞା, ହଁ ଆଜ୍ଞା! କଥା ତିନି ଟୋପାର!
ଗୋଟିଏ ମନ୍ଦିର ର,
ଗୋଟିଏ ରାଜମୁକୁଟ ର,
ଆଉ ଗୋଟିଏ ମାଠିଆର ଯେଉଁଥିରେ ଦଳିତଙ୍କୁ ବୁଡେଇ ମାରି ଦିଆଯାଏ।

କବିତା ଓ ଗଦ୍ୟ ଅନୁବାଦ: କପିଳାସ ଭୂୟାଁ