বিভ্ৰান্ত এখন চহৰত এজন আদিবাসীৰ মনৰ কথা

মৰিবলৈ মই বিচৰা নাই

জাহ গ’ল সেউজ পথাৰ
চিন-চাব হেৰাল পুখুৰী-ঘৰৰ,
হেৰাই গ’ল সোতত গাওঁবোৰ
সোণোৱালী পক ধৰা দিনবোৰ বিলীন হ’ল বতাহত।

বুকুত সিমানকণো উশাহ নাইকিয়া হ’ল
যে সুখৰ বাঁহীত সুৰ এটা তুলি ধৰিম,
তেনেকৈয়ে উদৰত এটা গহ্বৰ লৈ এদিন মই ওলাই আহিলো,
নিজকে দিলো নিৰ্বাসন চহৰত…

এখন আচহুৱা দেশ, বিভ্ৰান্ত চহৰ
তাত কাৰো আমাৰ বাবে নাছিল লেশমানো দৰদ
আমি যে ইতৰ শ্ৰেণীৰ মানুহ।
শিপা এৰি আহিছো গাঁৱত
আৰু সভ্যতাৰ এই সমাজত
ভৰিদুখন থ’বলৈকো এচিকুটো ঠাই
আমাৰ বাবে নাই।

তিৰ্পাল তৰি আমি আশ্ৰয় লৈছো,
শীতৰ ৰাতি কঁপিছো,
তপত ৰ’দত গলিছো,
বৰষুণ পাতি লৈছো গাত।
তেজ-ঘাম দি আমি সজা বঙলাবোৰত
আমাৰ কোনো ঠাই নাই।

চাৰিআলিত গৰু-ছাগলীৰ দৰেই আমাৰ দৰ-দাম চলিছে
তেনেই সামান্য মজুৰিত
আমি বিক্ৰী হৈছো।

ঐ লেংটিমাৰা, ঐ আদিবাসী বুলি
সিহঁতে যে আমাক মাতে,
আৰু আমি আহত হওঁ,
একুৰা জুই বুকুত
আৰু একুৰা জ্বলে পেটত।

এই নৰকত কত যে যাতনা ভূগিছো
কত যে গ্লানি সহিছো,
শ্বাসৰুদ্ধ হৈ পৰিছো হাজাৰবাৰ।
কি এটা ইতৰ শ্ৰেণীৰ জীৱন নিয়াইছো
কেতিয়াবা ভাবো
উভতি যাও গাওঁখনলৈ,
সেয়াই কিজানি মোৰ শেষ আশ্ৰয়।

কিন্তু মোৰ গাওঁখন !
তাতে যে এটা সাপে লেউলেৱাই ফুৰিছে,
আমাক গোটে গোটে গিলিবলৈ।
নাম তাৰ দুৰ্ভিক্ষ।
কিন্তু,
মৰিবলৈ মই বিচৰা নাই…