காலை 9 மணி இருக்கும்.. வடவர்லபல்லே கிராமத்துக்கு அருகில், ஐதராபாத் - சிறிசைலம் நெடுஞ்சாலையின் ஊடாக, 150 முரட்டுப் பசுக்களை எஸ்லாவத் பன்யா நாயக் மேய்த்தபடி இருக்கிறார். அவை, கிழக்குத் தொடர்ச்சி மலையின் நல்லமல்லா வனச்சரகத்தில் உள்ள அமராபாத் புலிகள் காப்பகப் பகுதியின் மையமான இடத்துக்குள் நுழைகின்றன. கணிசமான மாடுகள் அங்குள்ள புல்வெளியில் மேயத் தொடங்குகின்றன. மற்றவை, மெல்லிய இலைகளைக் கொண்ட கிளைகளின் பக்கம் போக முயல்கின்றன.
எழுபத்தைந்து வயதான நாயக், இலம்பாடி சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர். அவருடைய மாடுகள் அனைத்தும் - இங்குள்ள பெரும்பாலான கால்நடை வளர்ப்போருடையதைப் போல - துருப்பு இனக் கால்நடைகள்தான். இலம்பாடி (ஒரு பட்டியல் பழங்குடியினர்), யாதவா அல்லது கோல்லா (ஒரு மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்டோர்), செஞ்சு (பாதிக்கப்படக்கூடிய குறிப்பிட்ட ஒரு பழங்குடியினர்) ஆகியோரே, துருப்பு மாடுகளை பாரம்பரியமாக வளர்த்துவருகிறார்கள். இந்த மாடுகளுக்கு சிறிய, கூர்மையான கொம்புகளும் கடினமான, வலுவான கால்களும் இருக்கும். இவை, மாறுபட்ட நிலப்பரப்புகளுக்கு எளிதில் நகர்ந்துகொள்கின்றன - அதாவது, ஈர நைப்புள்ள மண்ணுள்ள பகுதிக்கும் அதேநேரம் வறண்ட சரளை மண்பகுதிக்கும், கனமான சுமைகளை எளிதில் இழுத்துச் செல்கின்றன. அத்துடன், குறைவான தண்ணீரை வைத்தே குறிப்பிட்ட பகுதியின் வெப்பத்தைத் தாக்குப்பிடித்து வாழமுடியும்.
அமராபாத் மண்டலானது, தெலுங்கானா - கர்நாடக எல்லையில் உள்ள கிராமங்களுக்கு கிழக்கே இருக்கிறது. இதனால் அந்த எல்லைப் பகுதியிலிருந்து மாடுகளை வாங்க நிறைய விவசாயிகள் வருகிறார்கள். இந்த மாடுகள், புள்ளிகளைக் கொண்டிருப்பதால் இங்குள்ளவர்கள் 'போடா துருப்பு' என்று பெயர் வைத்துள்ளனர். தெலுங்கில், 'போடா' என்றால் புள்ளி, ’துருப்பு 'என்றால் கிழக்கு - கிழக்குப் புள்ளி மாடுகள் என்று பொருள். உழவு ஊர்திகளையோ பிற பண்ணை இயந்திரங்களையோ வாங்கமுடியாத சிறு, குறு விவசாயிகளுக்கு, இந்த போடாதுருப்புகள் பெரிதும் உதவியாக இருக்கின்றன.
ஒவ்வோர் ஆண்டும் தீபாவளிக்கு சில வாரங்களுக்குப் பிறகு, பெரும்பாலும் நவம்பரில், வணிகர்களும் உழவர்களும் குருமூர்த்தி ஜதரா எனும் உள்ளூர்த் திருவிழாவில் கூடுவார்கள். அதில் மாட்டுக்கன்றுகளின் வியாபாரம் நடக்கும். அமராபாத்திலிருந்து 150 கி.மீ. தொலைவில் நடைபெறும் இந்த வர்த்தகமானது, ஒரு மாத கண்காட்சியின் ஒரு பகுதியாகும். இதில் இலட்சக்கணக்கானவர்கள் வந்துசெல்வார்கள். நாயக் போன்ற மாடு வளர்ப்பவர்களிடம் மாடுகளை மாட்டுவணிகர்கள் வாங்கிச் செல்வார்கள். 12 மாதம் முதல் 18 மாதமுள்ள 2 கிடாக்கன்றுகள் ரூ.25,000 முதல் ரூ.30,000வரை விலைபோகும். இந்தச் சந்தையில் ஐந்து இணை மாடுகளை நாயக் விற்பது வழக்கம். சில நேரங்களில் ஒன்றோ இரண்டோ வேறு மாதங்களில் விற்கவும் செய்யும். இந்த மாட்டுவிற்பனைக் காட்சியில் உழவர்களோ வாங்கும் வேறு யாருமோ ஓர் இணை மாடுகளுக்கு ரூ. 25,000 முதல் ரூ. 45,000 ரூபாய் விலையாகத் தருகிறார்கள். சில நேரங்களில், மாட்டு வணிகர்களே உழவர்களாகவும் இருக்கின்றனர். விற்கப்படாத மாடுகளை அவர்கள் தம் கிராமங்களுக்கு இட்டுச்சென்று, ஆண்டு முழுவதும் தங்கள் பண்ணைகளிலேயே விற்பனைக்கு வைத்திருக்கிறார்கள்.
ஆனாலும் மாடுகளைப் பராமரிப்பது கணிசமான நேரத்தை எடுத்துக்கொள்வதாகும். அமராபாத் ஊரானது, புதர், புல், மூங்கில் ஆகியவற்றால் மூடப்பட்ட வறட்சியான இலையுதிர்க் காட்டுப் பகுதியாகும். இந்த காப்பகப் பகுதிகளில் ஜூன் முதல் அக்டோபர்வரை கால்நடைகளுக்கு போதுமான தீவனம் கிடைக்கும். ஆனால், நவம்பரிலிருந்து மேய்ச்சல் நிலம் வறண்டுவிடும். காப்புக்காட்டின் மையப்பகுதிக்குள் நுழைய வனத் துறை தடைவிதிப்பதால், கால்நடைகளுக்கு தீவனம் தேடுவது கடினமாகிவிடுகிறது.
இந்த வாய்ப்பு இல்லாது போனவுடன், நாயக் தன் ஊரான மன்னனூரிலிருந்து தெலுங்கானாவின் மகாபூப்நகர் (இப்போது நாகர்கர்னூல்) மாவட்டத்தின் அமராபாத் மண்டலில் உள்ள அவரின் சகோதரி ஊரான வதர்லபள்ளிக்கு இடம்பெயர்கிறார். அங்கு, காடுகளுக்கு அடுத்ததாக பருவகாலத்தில் மாடுகள் உட்கொள்ள வசதியாக ஒரு தானியக் களஞ்சியத்தை அமைத்துள்ளார்.
தமிழில்: தமிழ்கனல்