माझी आई मला नेहमी म्हणायची, “कुमार मी ही माशाची पाटी हातात घेतली नसती ना तर आपण आज जिथवर आलोय ते झालंच नसतं.” मी झालो त्यानंतर एक वर्षाने तिने मच्छी विकायला सुरुवात केली. आणि त्यानंतर माझं सगळं आयुष्य माशांनी भरून गेलंय.
घरात मासळीचा वास भरून राहिलेला
असायचा. कोपऱ्यात सुकटीची एक पिशवी लटकवलेली असायची. पहिल्या पावसात रोहू मासा
यायचा आणि अम्मा त्याचं कालवण करायची. हा मासा चवीला तर मस्तच असतो पण त्याने
सर्दीसुद्धा जाते. अम्मा मांगूर, मरळ किंवा सेलप्पी (चिलापी) माशाची आमटी करायची तेव्हा
अख्ख्या घरात त्याचा घमघमाट पसरायचा.
लहान असताना मासे धरायचे आहेत म्हणून मी
कितीदा तरी शाळा बुडवली असेल. त्या काळी अख्ख्या मदुरई जिल्ह्यात सगळीकडेच पाणी
असायचं. जवाहरलालपुरम भागामध्येही विहिरी, नद्या, तळी आणि तलाव होते. मी आणि माझा
आजा एका तळ्यावरून दुसऱ्या तळ्यावर जायचो. एक जाळी असायची ती पाण्यात पसरायची, वर
ओढायची आणि मासे धरायचे. आम्ही ओढ्यावर जायचो आणि आमिष लावून मासा गळाला लावायचो.
आम्ही ओढ्यावर जाऊ नये म्हणून अम्मा
आम्हाला भुताखेताच्या गोष्टी सांगायची. पण तळ्यात कायम पाणी वाहतं असायचं आणि
आम्ही सदैव पाण्यापाशीच असायचो. मी गावातल्या इतर मुलांबरोबर मासे धरायला जायचो.
मी दहावीत होतो तेव्हा पाणी कमी व्हायला लागलं. तळी आटली आणि त्याचा शेतीवरही
परिणाम झाला.
आमच्या गावात, जवाहरलालपुरममध्ये तीन
तळी आहेत – एक मोठं तळं, एक छोटं आणि मरुदनकुलम तळं. माझ्या घराजवळच्या मोठ्या आणि
छोट्या तळ्याचा लिलाव होतो आणि गावातल्या लोकांना त्याचे हक्क मिळतात. त्यात ते
माशाचं बी टाकतात आणि त्यावर आपलं पोट भरतात. ताई (माघ, जानेवारी मध्य –
फेब्रुवारी मध्य) या महिन्यात तळ्यातले मासे धरतात. हा माश्याचा हंगाम मानला जातो.
माझे वडील तळ्यातले मासे विकत आणायला
जायचे तेव्हा मीही त्यांच्या बरोबर जायचो. सायकलला मागे एक खोकं बांधलेलं असायचं
आणि मग मासे विकत घेण्यासाठी आम्ही एका गावाहून दुसऱ्या असं भरपूर फिरायचो.
मदुरई जिल्ह्यातल्या अनेक गावांमध्ये मासळी धरण्याचे सण साजरे केले जातात. आजूबाजूच्या गावातले लोक येऊन मासळी धरतात. चांगला पाऊस पडू दे, चांगलं फळू-फुलू दे आणि सगळेच सुखी रहावे यासाठी लोक देवाला साकडं घालतात. मासळी धरली तर पाऊस चांगला येतो असा इथल्या लोकांचा विश्वास आहे. आणि जर हा सण साजरा केला नाही तर दुष्काळ पडेल अशी भीती देखील त्यांच्या मनात आहे.
अम्मा नेहमी सांगायची की या सणाच्या काळात माशाचं वजन सगळ्यात जास्त भरतं, आणि अर्थातच चार पैसे जास्त मिळतात. लोकांना बहुतेक वेळा जिवंत मच्छी हवी असते. हंगाम नसतो तेव्हा माशाचं वजन पण जास्त नसतं आणि जास्त मासळी मिळत पण नाही.
आमच्या गावातल्या अनेक स्त्रियांनी
मासळी विकून आपला प्रपंच सांभाळला आहे. ज्याना नवरा नाही अशा अनेकींसाठी हे काम
त्यांच्या पोटाचा आधार बनलं.
या माशांमुळेच मी एक चांगला
फोटोग्राफर झालो बहुतेक. २०१३ साली मी एक कॅमेरा खरेदी केला तेव्हा मी तो सोबत
घेऊन मच्छी विकत घ्यायला जायचो. कधी कधी तर मच्छी विकत घेणं रहायचं बाजूला, मी मासेमारीचे
फोटोच काढत बसायचो. भान विसरून जायचं आणि मग उशीर केल्याबद्दल अम्माचा फोन यायचा
आणि मला ओरडा खावा लागायचा. तिथे मासळीचं गिऱ्हाईक थांबलेलं असायचं. मग मी धावत
पळत जाऊन मच्छी विकत घ्यायचो.
तळ्यावर फक्त माणसं नसायची. तिथे
पक्षी असायचे, गाई-गुरं असायची. मी एक टेलीलेन्स घेतली आणि मी पाण्याजवळच्या
प्राणी-पक्ष्यांचे फोटो काढायला सुरुवात केली. बगळे, बदकं आणि असंख्य छोटे-मोठे
पक्षी. ते पक्षी पाहणं आणि त्यांचे फोटो काढणं माझ्यासाठी अतिशय आनंदाची बाब
असायची.
आजकाल पाऊस नाही, तळ्यात पाणी नाही
आणि मच्छीही नाही.
*****
मी कॅमेरा घेतला तेव्हा मी मच्छीमारांचे फोटो काढायला लागलो. पिचई अण्णा, मोक्का अण्णा, कार्तिक, मरुधु, सेंथिल कलई तळ्यात जाळी फेकून मासे धरायचे. मी त्यांच्यासोबत तेच जाळं फेकून मासे धरायला लागलो तेव्हा मी किती तरी गोष्टी शिकलो. ते सगळे मदुरई ईस्ट तालुक्यातल्या पुडुपट्टी गावाजवळच्या एका वस्तीत राहतात. इथली लोकसंख्या अंदाजे ६०० आहे आणि त्यातल्या ५०० लोकांचं पोट तरी मासेमारीवर अवलंबून आहेत.
सी. पिचई ६० वर्षांचे आहेत. मच्छीमार
असलेले पिचई अण्णा मासेमारी करत पार तिरुनेलवेली, राजपालयम, तेंकासी, करइकुडी,
देवकोट्टई आणि इतर ठिकाणी जाऊन आले आहेत. वयाच्या १० व्य़ा वर्षी ते आपल्या
वडलांकडून मासेमारी करायला शिकले. त्यांच्यासोबत ते फिरायचे, मासे धरायचे आणि कधी
कधी तर जास्त मासळी घावण्यासाठी काही दिवस बाहेरच रहायचे सुद्धा.
“आम्ही वर्षातले सहा महिने मासे
धरतो. मग त्या सहा महिन्यात धरलेले मासे आम्ही विकतो. उरलेली मासळी सुकवतो. असं
करून वर्षभर थोडा थोडा पैसा येत राहतो,” पिचई अण्णांनी मला सांगितलं होतं.
स्थानिक मासे मातीत अंडी घालतात आणि त्यांची
पिल्लं मातीतच जन्माला येतात. पावसाच्या पाण्यावर त्यांचं पोषण होतं असं ते
सांगतात. “केळुथी, कोरवा, वरा, पांपुपिडी केंडपुडी, वेलिची हे स्थानिक मासे पूर्वी
भरपूर मिळायचे. पण आताशा ते घावत नाहीत. शेतीत वापरल्या जाणारी रसायनं तळ्याच्या
पाण्यात विरघळतात. आजकाल सगळ्या माशांचं उत्पादन कृत्रिम रित्या केलं जातंय.
त्यांचं खाणंसुद्धा कृत्रिम आहे आणि त्यामुळे तळ्याची उत्पादकता आणखी कमी होत
चाललीये,” ते म्हणतात.
मासेमारीचं काम नसलं तर पिचई अण्णा ते कालवे
बांधणे वगैरे रोजगार हमीच्या कामांवर जातात. इथे या कामांना 'नूर नाल पनी' असं म्हटलं
जातं. किंवा मग जे मिळेल ते काम ते करतात.
तीस वर्षांचे मोक्का अण्णादेखील मासेमारीचा हंगाम संपला की रोजंदारीवर मजुरीला जातात. त्यांची बायको एका खानावळीत वाढप्याचं काम करते. त्यांचा एक मुलगा दुसरीत तर एक तिसरीत शिकतो.
ते लहान असतानाच त्यांची आई गेली आणि
त्यांच्या आजीनेच त्यांना लहानाचं मोठं केलं. ते म्हणतात, “मला अभ्यासाची बिलकुल
आवड नव्हती. मग मी शेतात काम करायला लागलो किंवा मग पडेल ती, मिळतील ती कामं. पण
माझ्या मुलांनी मात्र चांगलं शिक्षण घ्यावं अशी माझी मनापासून इच्छा आहे. त्यांना
चांगली कामं तरी मिळतील.”
*****
मलकलई हाताने जाळी विणतात. त्यांच्या वाडवडलांकडून ते ही कला शिकलेत. “फक्त आमच्या ओतकडई गावात अशी हाताने विणलेली जाळी वापरली जातात. माझे आजोबा वापरायचे त्यापेक्षा ही जाळी खूपच वेगळी आहेत. ते नारळाच्या झाडाचे तंतू काढून त्याच्यापासून जाळी तयार करायचे,” ३२ वर्षीय मलकलई सांगतात. “ते नारळाची सोपटं आणि शेंड्या शोधून शोधून त्यापासून जाळी तयार करायचे. गावात अशा जाळ्यांना मागणी असायची. लोक मासे धरायला जाताना ही जाळी सोबत घेऊन जायचे.”
“मासे आणि मासेमारी हे आमचं जगणं आहे. आमच्या गावात किती तरी मच्छीमार आहेत.
जर एखादा सराईत मच्छीमार मरण पावला तर आम्ही त्याच्या तिरडीचा एक बांबू काढतो आणि
नव्या जाळ्याला आधाराला तो वापरून त्याला मानवंदना देतो. आजही आमच्या गावात ही
प्रथा तशीच सुरू आहे.”
“आमचे लोक तळ्याचं नुसतं पाणी पाहून यात कोणत्या आकाराचे मासे असणार ते सांगू शकतात. ते ओंजळीत पाणी घेतात. ते जर गढूळ असेल तर मासा मोठा असणार आणि पाणी नितळ असेल तर मासे छोट्या आकाराचे असा त्यांचा अंदाज असतो.”
“आम्ही मदुरई जिल्ह्यात सगळीकडे मासे
धरायला जायचो. तोंडी, करईकुडी आणि पार कन्याकुमारीच्या समुद्रापर्यंत.
तेंकासीतल्या सगळ्या तळ्यांमध्ये आम्ही मासे धरलेत. आम्ही धरणांवर जायचो. कधी कधी
तर आम्ही अगदी १० टनापर्यंत मासे धरलेत. पण मासळी कितीही धरा मजुरी मात्र तेवढीच
मिळायची.”
“कधी काळी मदुरईत २०० तळी होती, पण
शहरं इतक्या झपाट्याने वाढत चालली आहेत की तळी गायबच होऊन गेली. त्यामुळे आम्हाला
मासे धरायला लांब लांब जावं लागतंय. तळी गायब झाल्यामुळे आमच्यासारख्या पारंपरिक
मासेमारी करणाऱ्या लोकांचं आयुष्य विस्कटून गेलंय. माशाच्या व्यापाऱ्यांच्या
आयुष्यावरही परिणाम झालाय.”
“माझ्या वडलांचे तीन भाऊ. आणि माझे तीन भाऊ. आम्ही सगळे मासेमारी करतो. माझं
लग्न झालंय आणि मला तीन मुली आणि एक मुलगा आहे. आता आमच्या गावातली तरुण मुलं शाळा
आणि कॉलेजला जातात. पण तरीही त्यांना मासे धरायला आवडतं. शाळा किंवा कॉलेज सुटलं
की ते मासे पकडतात.”