ଶରୀର ହାଡ଼କୁ ନଷ୍ଟ କରୁଛି ମରାଠାୱାଡ଼ାର ପାଣି

ନାନ୍ଦେଡର ମାହୁର ତାଲୁକାର ସାୱରଖେଡ଼ ଗ୍ରାମର ଖୁବ୍‌ କମ୍‌ ଲୋକ ମନଖୋଲି ହସିପାରନ୍ତି କିମ୍ବା ବିନା ଚିନ୍ତାରେ ହସିପାରନ୍ତି। ଯେତେବେଳେ କୌଣସି ଅପରିଚିତ ଲୋକଙ୍କ ସହ ସେମାନେ କଥା ହୁଅନ୍ତି, ନିଜ ମୁଖ ବିଷୟରେ ଖୁବ୍‌ ସଚେତନ ଥାଆନ୍ତି। ରାମେଶ୍ୱର ଯାଦବ କୁହନ୍ତି, ‘‘ଏହା ଲଜ୍ଜାଜନକ।’’ ସେ ଯେତେବେଳେ କଥା କୁହନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ଆପଣ ଦେଖିପାରିବେ ତାଙ୍କ ଦାନ୍ତ ଖରାପ ହୋଇ ଭାଙ୍ଗିଯାଇଛି। ସେଗୁଡ଼ିକର ରଙ୍ଗ ଲାଲ୍‌ ହଳଦିଆରୁ ଗାଢ଼ ମାଟିଆ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି।

22 ବର୍ଷ ବୟସ୍କ ରାମେଶ୍ୱର ଜଣେ କୃଷି ଶ୍ରମିକ। ପ୍ରାୟ 500 ଜନସଂଖ୍ୟା ବିଶିଷ୍ଟ ସାୱରଖେଡ଼ରେ ଏହି ସମସ୍ୟା ଥିବା ସେ ଏକମାତ୍ର ବ୍ୟକ୍ତି ନୁହନ୍ତି। ଗାଁର ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତ ବୟସ୍କ ପ୍ରାପ୍ତ ଲୋକଙ୍କ ଦାନ୍ତ କିଛି ନା କିଛି ପରିମାଣରେ ଖରାପ ହୋଇଯାଇଛି। ଅନେକଙ୍କର ହାଡ଼ ବଙ୍କା ହୋଇଯାଇଛି ଏବଂ ଆଉ କେତେଜଣ ସ୍ଥାୟୀ ଭାବରେ ଆଗକୁ ନଇଁ ଯାଇଛନ୍ତି । ଗାଁର ସବୁଜ ଜମିଗୁଡ଼ିକରେ ଥିବା ଅଣଓସାରିଆ ରାସ୍ତା ଉପରେ ଯିବା ସମୟରେ ସେମାନେ ଆଗକୁ ନଇଁ ଚାଲୁଥାନ୍ତି। ଯେଉଁମାନେ ଚାଲିପାରନ୍ତି, ସେମାନେ ବାରମ୍ବାର ଅଟକି ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ ହେଉଛି। ସମୁଦାୟ ଗ୍ରାମ ଏକ ଭିନ୍ନ ଯୁଗରେ ମନ୍ଥର ଗତିରେ ଆଗଉଥିବା ପରି ମନେ ହେଉଛି।

ଏହି ପରିସ୍ଥିତି ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି, ଯାହା ମାଟି ତଳେ ଅଛି ତାହା ଦ୍ୱାରା। ଏଠାରେ ଭୂତଳ ଜଳରେ ଫ୍ଲୋରାଇଡ୍‌ ଅଛି। ଏହା ଏକ ରାସାୟନିକ ଦ୍ରବ୍ୟ ଯାହା ପ୍ରାକୃତିକ ଭାବେ ମାଟି, ପାହାଡ଼ ଏବଂ ଭୂତଳ ଜଳରେ ଥାଏ। କିନ୍ତୁ ଏହାର ସାନ୍ଧ୍ରତା ଅଧିକ ହେଲେ ଏହା ଭୀଷଣ କ୍ଷତିକାରକ ହୋଇପାରେ। ବିଶ୍ୱ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସଂଗଠନ ଅନୁଯାୟୀ ଲିଟର ପିଛା 1.5 ମିଲିଗ୍ରାମ୍‌ରୁ ଅଧିକ ଫ୍ଲୋରାଇଡ୍‌ ବ୍ୟବହାର ପାଇଁ ଖୁବ୍‌ ବିପଜ୍ଜନକ। ସାୱାରଖେଡ଼ରେ 2012-2013ରେ ଭୂତଳ ଜଳ ସର୍ବେକ୍ଷଣ ଏବଂ ବିକାଶ ସଂସ୍ଥାନ (GSDA) ଦ୍ୱାରା କରାଯାଇଥିବା ସର୍ବେକ୍ଷଣରୁ ଭୂତଳ ଜଳରେ 9.5 ମିଲିଗ୍ରାମ୍‌ରୁ ଅଧିକ ଫ୍ଲୋରାଇଡ୍‌ ଥିବା ଜଣାପଡ଼ିଥିଲା।

ନାନ୍ଦେଡ୍‌ ସହରର ଜଣେ ଚିକିତ୍ସକ ଡ. ଆଶୀଷ ଅର୍ଦ୍ଧପୁରକର୍ କୁହନ୍ତି, ‘‘ଫ୍ଲୋରୋସିସ୍‌ ହେବା ଜଳରେ ଫ୍ଲୋରାଇଡ୍‌ର ପରିମାଣ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ। ତେଣୁ ଏହା କେତେ ବୃଦ୍ଧି ପାଏ, ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ ଫରକ୍‌ ଆସେ। କିନ୍ତୁ ଥରେ ଫ୍ଲୋରୋସିସ୍‌ ଆରମ୍ଭ ହେଲେ ଏହାକୁ ରୋକାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ। କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନେ ଏଥିରୁ ସୁରକ୍ଷିତ। ସେମାନଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ଦାନ୍ତ ବିକଶିତ ହେବା ପରେ ହିଁ ସେମାନେ ଦନ୍ତ ଫ୍ଲୋରୋସିସ୍‌ରେ ଆକ୍ରାନ୍ତ ହୋଇପାରନ୍ତି। ସେହିପରି ସେମାନଙ୍କ ଅସ୍ଥି ବିକଶିତ ହେବା ପରେ ହିଁ ସ୍କେଲେଟାଲ୍‌ ଫ୍ଲୋରୋସିସ୍‌ରେ ଆକ୍ରାନ୍ତ ହେବାର ଆଶଙ୍କା ରହିଛି। ଏହା ସାଧାରଣତଃ 6 ବର୍ଷ ବୟସ ପରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ।

ଲାଟୁର୍‌ ସହରର ଜଣେ ଖ୍ୟାତନାମା ଦନ୍ତ ଚିକିତ୍ସକ ସତୀଶ ବେରାଜଦାର କୁହନ୍ତି , ‘‘ପ୍ରାଥମିକ ଅବସ୍ଥାରେ ଫ୍ଲୋରୋସିସ୍‌କୁ  ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରାଯାଇପାରେ। ଯଦି ସେହି ସମୟରେ କରାଯାଇନାହିଁ , ତେବେ ଏହାର ପ୍ରଭାବ ଅନେକ ଦୂର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାଇପାରେ। ଲୋକମାନେ ସ୍ଥାୟୀ ଭାବରେ ବିକଳାଙ୍ଗ ହୋଇଯାଇପାରନ୍ତି। ସେମାନଙ୍କ ଦାନ୍ତ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇପାରେ। ସେମାନଙ୍କ ଶରୀରର ପ୍ରତିରୋଧକ ଶକ୍ତି କମିଯାଏ ଏବଂ ପରିସ୍ଥିତି ସହ ଖାପ ଖୁଆଇବାର ସାମର୍ଥ୍ୟ ମଧ୍ୟ କମ୍‌ ହୋଇଯାଏ। ଏହା ଫଳରେ ନାନା ପ୍ରକାର ରୋଗ ଆକ୍ରମଣ କରିଥାଏ।’’

ସାୱାରଖେଡ୍‌ର ଲୋକମାନେ କିନ୍ତୁ ଏ ସମ୍ପର୍କରେ ଅନେକ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜାଣିନଥିଲେ।  ସେମାନେ 2006 ମସିହା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେହି ପ୍ରଦୂଷିତ ଜଳ ବ୍ୟବହାର କରୁଥିଲେ। ସେହିବର୍ଷ ହିଁ ରାଜ୍ୟ ସରକାର ଏକ କୂପରେ ପାଣିକଳ ଲଗାଇବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା କଲେ। ଏହି କୂଅ ପ୍ରାୟ 1 କିଲୋମିଟର ଦୂରରେ ଅଛି ଏବଂ ଆଜି ମଧ୍ୟ ସମୁଦାୟ ଗାଁର ପାନୀୟଜଳ ଆବଶ୍ୟକତା ପୂରଣ କରିବା ପରି ଜଳ ଏଥିରେ ନାହିଁ। କିନ୍ତୁ ପ୍ରାୟ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଘର ପାଖରେ ବୋର୍‌ୱେଲ୍‌ରେ ହ୍ୟାଣ୍ଡ ପମ୍ପ୍ ‌ ଲାଗିଛି। ଗାଁର 55ବର୍ଷ ବୟସ୍କ ଚାଷୀ ତଥା କୃଷି ଶ୍ରମିକ ମଧୁକର ଯାଦବ କୁହନ୍ତି , ‘‘ଆମେ ଜାଣୁ ଆମେ ଯେଉଁ ପାଣି (ହ୍ୟାଣ୍ଡ ପମ୍ପରୁ) ପିଉଛୁ , ତାହା ବିଶୁଦ୍ଧ ନୁହେଁ , କିନ୍ତୁ କେହି ଆମକୁ କହିନଥିଲେ ଯେ ଏହା ଏତେ ଭୟଙ୍କର। ଆଉ ଯେତେବେଳେ ଆପଣ ପାଣି ପାଇଁ ଆତୁର , ସେତେବେଳେ ଯାହା ମିଳିବ , ଆପଣ ତାହା ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେବେ।’’

ଯେଉଁ ସମୟରେ ଲୋକ ସଚେତନ ହେବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲେ , ସେତେବେଳେକୁ ଏହା ମଧୁକରଙ୍କ ଭଉଣୀ ଅନୁସୟା ରାଠୋଡ୍‌ (ଉପରେ ପ୍ରଚ୍ଛଦ ଫଟୋରେ)ଙ୍କ ପାଇଁ ବିଳମ୍ବ ହୋଇଯାଇଥିଲା। ସେ କୁହନ୍ତି , ‘‘ ଏହା ଆଣ୍ଠୁରେ ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଲା [ପ୍ରାୟ 30ବର୍ଷ ତଳେ] ଏହି ଯନ୍ତ୍ରଣା କ୍ରମେ ସାରା ଶରୀରରେ ବ୍ୟାପିଗଲା। ଧୀରେ ଧୀରେ ମୋ ହାଡ଼ଗୁଡ଼ିକର ଆକାର ଏବଂ ଆକୃତି ବଦଳିଗଲା। ଏହା ମୋତେ ଏକ ପିଣ୍ଡୁଳାରେ ପରିଣତ କରିଦେଲା। ’’ ତାଙ୍କର ସମସ୍ତ ଦାନ୍ତ ଚାଲିଯାଇଛି।

ମଧୁକର କୁହନ୍ତି , ‘‘ଯେତେବେଳେ ଗଣ୍ଠିମାନଙ୍କରେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଆରମ୍ଭ ହେଲା , ସେତେବେଳେ ପରିବାର ଚିନ୍ତା ମଧ୍ୟ କରିପାରିଲା ନାହିଁ ଯେ ଆମେ ଯେଉଁ ପାଣି ପିଉଛୁ ସେଥିପାଇଁ ଏପରି ହେଉଛି। ଆମେ ଏହାକୁ ସାଧାରଣ ଅସୁସ୍ଥତା ବୋଲି ଚିନ୍ତା କଲୁ। କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ଏହା ଅଧିକ ହେଲା , ଆମେ ତାକୁ ଯବତମାଲ , ନା ନ୍ଦେଡ ଏବଂ କିନୱତ୍‌ରେ ଥିବା ଅନେକ ଡାକ୍ତରଙ୍କ ପାଖକୁ ନେଲୁ। ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ ଏବଂ ସାଙ୍ଗସାଥୀଙ୍କଠାରୁ କରଜ କରି ଲକ୍ଷେରୁ ଅଧିକ ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ କଲି। କିନ୍ତୁ ଚିକିତ୍ସା କାମ ଦେଲାନି ଏବଂ ଏହାଠାରୁ ଅଧିକ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବା ପାଇଁ ମୋର କ୍ଷମତା ମଧ୍ୟ ନଥିଲା। ତେଣୁ ଆମେ ଆଶା ଛାଡ଼ିଦେଲୁ … ’’

ବତ୍ତର୍ମାନ ପ୍ରାୟ 50 ଦଶକ ପାର୍‌ କରିଥିବା ଅନୁସୟା ଆଉ ନିଜ ପାଦରେ ଠିଆ ହୋଇପାରୁନାହାନ୍ତି। କଦବା କ୍ୱଚିତ୍‌ ନିଜ ସ୍ଥାନରୁ ଘୁଞ୍ଚିପାରନ୍ତି ଏବଂ ଏଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ନିଜ ହାତ ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ହୁଏ କାରଣ ତାଙ୍କର ହାଡ଼ୁଆ ଗୋଡ଼ଗୁଡ଼ିକ ପରସ୍ପର ସହ ଛନ୍ଦି ହୋଇଥାଏ। ଗତ 10 ବର୍ଷ ହେବ ଏହା ତାଙ୍କର ପରିସ୍ଥିତି। ସେ କୁହନ୍ତି , ‘‘ମୁଁ ମୋ ପରିବାର ଉପରେ ବୋଝ ହୋଇଗଲିଣି। ’’ ‘‘ ମୁଁ ମୋ ଭାଇଙ୍କ ସହ ରହୁଛି , ସେ ମୋର ଯତ୍ନ ନେଉଛନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ମୋତେ ଦୋଷୀ ମନେହେଉଛି। କାରଣ ତାଙ୍କ ପାଇଁ କିମ୍ବା ତାଙ୍କ ପରିବାର ପାଇଁ କିଛି କରିପାରୁନି।’’

ମଧୁକର ମଧ୍ୟ ନିଜର ଉତ୍ପାଦନଶୀଳତା ଗତ କେଇବର୍ଷ ମଧ୍ୟରେ କମ୍‌ ହୋଇଥିବା ଅନୁଭବ କରୁଛନ୍ତି। ସେ କୁହନ୍ତି , ‘‘ମୁଁ ଜମିରେ ଘଣ୍ଟାଏ କାମ କଲେ ଅଧଘଣ୍ଟା ବିଶ୍ରାମ ନେବା ଦରକାର ହେଉଛି। ମୋ ପିଠି ଭୀଷଣ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦିଏ। ଶରୀର ଏତେ ଅନମନୀୟ ହୋଇଯାଇଛି ଯେ ନିତ୍ୟକର୍ମ କରିବା ବି କଷ୍ଟକର।’’ ମଧୁକର ନିଜର 6ଏକର ଜମିରେ କପା , ହରଡ଼ ଏବଂ ଯଅ ଚାଷ କରନ୍ତି। ଏଥିସହ ସେ କୃଷି ଶ୍ରମିକ ଭାବରେ ମଧ୍ୟ କାମ କରନ୍ତି। ସେ କୁହନ୍ତି , ‘‘ସାଧାରଣ ଶ୍ରମିକମାନେ ଯେତିକି ପାଆନ୍ତି [ଦିନକୁ ପ୍ରାୟ 250 ଟଙ୍କା] କେହି ମୋତେ ସେତିକି ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ। ନିଜର ମୂଲ୍ୟ କମ୍‌ ହେଉଥିବା ଅନୁଭବ କରିବା ଖୁବ୍‌ ଦୁଃଖଦାୟକ।’’

ପଙ୍କଜ ମହାଲେଙ୍କ ପରିବାର ମଧ୍ୟ ଅନେକ ପ୍ରକାର ଚିକିତ୍ସା କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ସେମାନେ 6ବର୍ଷ ତଳେ ନିଜ 50 ବର୍ଷ ବୟସ୍କ ପିତାଙ୍କୁ ହରାଇଲେ। 34 ବର୍ଷ ବୟସ୍କ ପଙ୍କଜ କୁହନ୍ତି , ‘‘ସେ ସ୍କେଲେଟାଲ୍‌ ଫ୍ଲୋରୋସିସ୍‌ରେ ଆକ୍ରାନ୍ତ ଥିଲେ। ଅଣ୍ଟାଠାରୁ ତଳକୁ ନଇଁ ଯାଇଥିଲେ। ଆମେ ନାନ୍ଦେ ଡ ଏବଂ ନାଗପୁରର ଅସ୍ଥି ବିଶେଷଜ୍ଞମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ତାଙ୍କୁ ନେଇଥିଲୁ। କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କହିଲେ ମୋ ବାପାଙ୍କ ହାଡ଼ଗୁଡ଼ିକ ଏତେ ଭଙ୍ଗୁର ହୋଇଯାଇଛି ଯେ ସାମାନ୍ୟ ଧକଡ଼ ଚକଡ଼ରେ ମଧ୍ୟ ସେଗୁଡ଼ିକ ଚୁନା ହୋଇଯିବ। ସେମାନେ ତାଙ୍କୁ ଯେଉଁ କ୍ୟାଲସିୟମ୍‌ ଔଷଧ ଦେଇଥିଲେ , ତାହାର ମୂଲ୍ୟ ମାସକୁ ପ୍ରାୟ 3,000 ଟଙ୍କା ଥିଲା। ତାଙ୍କୁ ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନକୁ ଡାକ୍ତରଙ୍କ ପାଖକୁ ନେବା ପାଇଁ ଆମକୁ ଘରୋଇ କାର୍‌ ଭଡ଼ା କରିବାକୁ ପଡ଼ୁଥିଲା। ତାଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁବେଳକୁ ଏହି ଖର୍ଚ୍ଚ କେଇ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କାରେ ପହଞ୍ଚିଯାଇଥିଲା। ଜିଲ୍ଲା ପ୍ରଶାସନ କୌଣସି ମାଗଣା ଚିକିତ୍ସା ସାହାଯ୍ୟ ପ୍ରଦାନ କରିନଥିଲା।’’

ସ୍ଥାନୀୟ ସାମ୍ବାଦିକ ଧର୍ମରାଜ ହାଲିଆଲେ, ଯେ କି ଏହି ପରିସ୍ଥିତି ଉପରେ ନଜର ରଖିଛନ୍ତି, କୁହନ୍ତି, ‘‘2006ରେ ସାୱରଖେଡ୍‌ରେ ପାଇପ୍‌ ଜଳ ଉପଲବ୍ଧ ହେବା ପରେ ମଧ୍ୟ 4ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି କଳ ଠିକ୍ ଭାବରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁନଥିଲା। ଅନେକ ସମୟରେ ବିଦ୍ୟୁତ ନଥାଏ, ତେଣୁ ପମ୍ପ୍‌ କାର୍ଯ୍ୟ କରେ ନାହିଁ। ମୁଁ ଜିଲ୍ଲାପାଳ ଏବଂ ରାଜ୍ୟ ସରକାରଙ୍କୁ ଲେଖିଲି। ମାସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦୌଡ଼ିଲି, ଶେଷରେ 2010ରେ ଏହି ସମସ୍ୟା ଶେଷ ହେଲା।’’ ହାଲିଆଲେ ମଧ୍ୟ ସମୁଦାୟ ରାଜ୍ୟ ପାଇଁ ଆର୍‌ଟିଆଇ (ରାଇଟ୍‌ ଟୁ ଇନଫର୍ମେସନ୍‌)ରେ ସୂଚନା ନିମନ୍ତେ ଆବେଦନ କରିଥିଲେ ଏବଂ 25ଟି ଜିଲ୍ଲା [ସମୁଦାୟ 36ଟି ଜିଲ୍ଲା ମଧ୍ୟରୁ]ରେ ଜଳ ଉତ୍ସଗୁଡ଼ିକରେ ଫ୍ଲୋରାଇଡ୍‌ର ଉପସ୍ଥିତି ରହିଛି ବୋଲି ଜାଣିଥିଲେ।