କଡ଼ଲୁର ମାଛ ଧରା ବନ୍ଦରରେ କାରବାର ଆରମ୍ଭ କରିବା ସମୟରେ ତାଙ୍କୁ ମାତ୍ର ୧୭ ବର୍ଷ ବୟସ ହୋଇଥିଲା । କାରବାର ଆରମ୍ଭ କରିବା ଲାଗି ମା’ ଦେଇଥିବା ୧୮୦୦ ଟଙ୍କାର ପୁଞ୍ଜି ହିଁ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ସବୁକିଛି ଥିଲା। ଆଜି ୬୨ ବର୍ଷୀୟା ବେଣୀ ବନ୍ଦରରେ ଜଣେ ସଫଳ ନିଲାମକାରୀ ଏବଂ ବିକ୍ରେତା ପାଲଟିଛନ୍ତି । ‘‘ଧୀରେ ଧୀରେ କରି’’ ନିଜର ଘର ନିର୍ମାଣ କରିବା ଭଳି, ସେ ନିଜର ବ୍ୟବସାୟକୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଛନ୍ତି, ଯାହାକୁ ନେଇ ସେ ଗର୍ବ କରିଥାନ୍ତି ।
ମଦ୍ୟପ ସ୍ୱାମୀ ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଯିବା ପରେ, ବେଣୀ ଏକାକୀ ତାଙ୍କର ୪ ଜଣ ପିଲାଙ୍କୁ ବଢ଼ାଇଥିଲେ। ତାଙ୍କର ଦୈନିକ ଆୟ ଖୁବ୍ କମ୍ ଥିଲା, ଯାହାକି ଚଳିବା ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ହେଉନଥିଲା। ରିଙ୍ଗ ସିନ୍ ମାଛ ଧରା ଆରମ୍ଭ ହେବା ପରେ ସେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ଋଣ କରି ଡଙ୍ଗାରେ ନିବେଶ କରିଥିଲେ। ଏହି ନିବେଶରୁ ମିଳିଥିବା ଲାଭରେ ସେ ନିଜ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢ଼ାଇଥିଲେ ଏବଂ ଘରଟିଏ ତିଆରି କରିଥିଲେ ।
୧୯୯୦ ଦଶକର ଶେଷ ଭାଗରେ କଡ଼ଲୁର ବନ୍ଦରରେ ରିଙ୍ଗ ସିନ୍ ମାଛ ଧରା ଲୋକପ୍ରିୟତା ହାସଲ କରିଥିଲା, କିନ୍ତୁ ୨୦୦୪ ସୁନାମି ପରେ ଏହା ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଥିଲା। ସମୁଦ୍ରରେ ସାର୍ଡିନ, ମ୍ୟାକେରଲ ଏବଂ ଏଙ୍କୋଭିଜ୍ ଭଳି ପେଲାଜିକ୍ ମାଛ ଧରିବା ଲାଗି ରିଙ୍ଗ ସିନ୍ ଗିୟର ପଦ୍ଧତିରେ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରୁ ଘେରୁଥିବା ଜ୍ଞାନକୌଶଳ ଉପଯୋଗ କରାଯାଏ।
ଅଧିକ ପୁଞ୍ଜି ନିବେଶ ଆବଶ୍ୟକତା ଏବଂ ଶ୍ରମ ଚାହିଦା କାରଣରୁ କ୍ଷୁଦ୍ର ମତ୍ସ୍ୟଜୀବୀମାନେ ମିଶି ସମୂହ ଗଠନ କରିବା ସହିତ ଖର୍ଚ୍ଚ ଓ ଲାଭକୁ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ବାଣ୍ଟିଥାନ୍ତି। ଏହିପରି ଭାବେ ବେଣୀ ଜଣେ ନିବେଶକ ପାଲଟିଥିଲେ ଏବଂ ନିଜ ବ୍ୟବସାୟକୁ ବଢ଼ାଇଥିଲେ। ରିଙ୍ଗ୍ ସିନ ପଦ୍ଧତି ନୌକା ନିଲାମକାରୀ, ବିକ୍ରେତା ଏବଂ ମାଛ ଶୁଖାଳି ଭାବେ ମହିଳାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ବ୍ୟାପକ ସୁଯୋଗ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା। ବେଣୀ କୁହନ୍ତି, ‘‘ରିଙ୍ଗ ସିନ୍ କାରଣରୁ ସମାଜରେ ମୋ ସମ୍ମାନ ବଢ଼ିଛି । ମୁଁ ଜଣେ ସାହସୀ ମହିଳା ହୋଇପାରିଛି ଏବଂ ଉପରକୁ ଉଠିପାରିଛି।’’
ନୌକାରେ ମୁଖ୍ୟତଃ ପୁରୁଷମାନେ କାମ କରିଥାନ୍ତି, ତେବେ ଏହା ବନ୍ଦରରେ ଲାଗିବା ପରେ ମହିଳାମାନେ ହିଁ ସବୁ ଦାୟିତ୍ୱ ନେଇଥାନ୍ତି – ଧରା ହୋଇଥିବା ମାଛ ବିକ୍ରି କରିବା ଲାଗି ନିଲାମଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି, କାଟିବା ଏବଂ ମାଛ ଶୁଖାଇବାଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଅବଶେଷ ଅଲଗା କରିବା, ବରଫଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଚା’ ଓ ରନ୍ଧା ଖାଦ୍ୟ ବିକ୍ରି କରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମହିଳାମାନେ ସବୁ କାମ କରିଥାନ୍ତି । ଯଦିଓ ମତ୍ସ୍ୟଜୀବୀ ମହିଳାମାନଙ୍କୁ କେବଳ ମାଛ ବିକାଳି ଭାବେ ବିବେଚନା କରାଯାଏ, ତଥାପି ଏପରି ବହୁସଂଖ୍ୟକ ମହିଳା ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ମାଛ ରକ୍ଷଣାବେକ୍ଷଣ କରିବା କାର୍ଯ୍ୟ ତୁଲାଇଥାନ୍ତି ଏବଂ ବିକ୍ରେତାମାନଙ୍କ ସହିତ ସେମାନଙ୍କର ଭାଗିଦାରୀ ରହିଥାଏ। ତେବେ ମତ୍ସ୍ୟ ଉତ୍ପାଦନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ମୂଲ୍ୟ ଓ ବିବିଧତା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ମହିଳାମାନଙ୍କ ଯୋଗଦାନକୁ ଯଥେଷ୍ଟ ମାନ୍ୟତା ମିଳିପାରିନାହିଁ ।
