ਰਬਾੜੀ ਮੁਟਿਆਰ ਦਾ ਗੀਤ

ਜਦੋਂ ਕਵਿਤਰੀ  ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਬੈਠਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਇੱਕ ਜੋੜੇ (ਪ੍ਰੇਮੀ) ਦੀ ਕਲਪਨਾਮਈ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਉਹਦੇ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ:

ਭਰਤ : ਸੁਣ, ਤੇਰੀ ਨੌਕਰੀ ਜਾਂ ਕਰੀਅਰ ਅੱਡ ਚੀਜ਼ ਹੈ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਮਾਪੇ... ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੀ ਸੇਵਾ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰਨ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੇਰੀ ਕਿੰਨੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਤੇ ਕਿੰਨਾ ਦੁੱਖ ਝੱਲਿਐ।

ਜਸਮਿਤਾ : ਓ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਹੋਵੇਗਾ ਭਲਾਂ। ਮੇਰੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਤੋਂ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ ਉਦੋਂ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪੂਰੀ-ਸੂਰੀ ਪਲ਼ ਗਈ ਸਾਂ ਤੇ ਘੜ੍ਹੀ ਗਈ ਸਾਂ।

ਭਰਤ : ਮੈਨੂੰ ਤਾਅਨੇ ਕਿਉਂ ਮਾਰਦੀ ਏਂ? ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਇੰਨਾ ਹੀ ਕਹਿ ਰਿਹਾਂ ਕਿ ਕਮਾਈ ਕਰਨ ਨੂੰ ਮੈਂ ਹੈਗਾਂ। ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਨਾ ਕਿ ਤੂੰ ਘਰ ਸੰਭਾਲੇਂ ਅਤੇ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣੇ। ਤੂੰ ਹੋਰ ਕੀ ਚਾਹੁੰਨੀ ਏਂ?

ਜਸਮਿਤਾ : ਬਿਲਕੁਲ, ਮੈਂ ਹੋਰ ਕੀ ਚਾਹਾਂਗੀ। ਮੈਂ - ਇੱਕ ਨਿਰਜੀਵ ਵਸਤੂ। ਕਿਸੇ ਵਸਤੂ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਂਵਾਂ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਨੇ? ਮੈਂ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ ਕਰਾਂ ਅਤੇ ਆਨੰਦ ਲਵਾਂ, ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੱਥ ਅੱਡਾਂ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਪੈਸੇ ਮੰਗਾਂ ਅਤੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਜਾਵੋਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਹ ਵੀ ਝੱਲ ਲਵਾਂ। ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋਵੋਂਗੇ ਅਤੇ ਮੈਂ ਬੱਸ ਘਰੇ ਬੈਠੀ ਹੋਵਾਂਗੀ।

ਭਰਤ : ਤੂੰ  ਬੇਵਕੂਫ਼ ਏਂ। ਤੂੰ ਇਸ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਏਂ। ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਮਸ਼ੱਕਤ ਕਰਨ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦਾ।

ਜਸਮਿਤਾ : ਹਾਂ, ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਸਹੀ ਹੋ। ਮੈਂ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸਾਂ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਉਹ ਸਾਰੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਜੋ ਬਾਹਰ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ ਨੇ, ਬੇਸ਼ਰਮ, ਚਰਿੱਤਰਹੀਣ ਨੇ।

ਇਹ ਹਕੀਕਤ ਹੈ। ਹਰ ਕੋਈ ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੇ ਫਰਜ਼ ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੈ। ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਣ ਲਈ ਉਤਾਵਲੇ ਹਨ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਕੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦਾ…