மலைகளில் ஏறி பாலைவனங்களில் நடந்து கடக்கும் பெண்கள்

டஷி தெலெக் (திபெத்திய மொழியில் வாழ்த்துவது) என்கிறார் பெமா ரிஞ்சன். பிறகு கிழக்கு லடாக்கில் சீன எல்லைக்கு அருகே இருக்கும் ஹன்லே பள்ளத்தாக்கின் தொடுவானத்தை நோக்கி நடந்தார். கூடவே ஒரு நாள் முழுவதும் மேய்ந்த முடித்து ஊருக்கு திரும்பும் ஒரு பெரும் பஷ்மினா ஆட்டு மந்தையும் நடந்தது.

280 சங்பே குடும்பங்கள் வாழும் ஹன்லேவின் சமூகத் தலைவரான கர்மா ரிஞ்சனின் இரண்டாவது மகள் பெமா. செம்மறி ஆடுகளையும் காட்டு எருதுகளையும் வளர்க்கும் மேய்ச்சல் பழங்குடியினர் சங்க்பா. நவம்பர் முதல் மே மாதம் வரை நீளும் குளிர்காலங்களில் அவர்கள் எந்த உழைப்பும் செய்வதில்லை. கோடைகாலத்தில் அதிக உயரத்துக்கு மேய்ச்சலுக்கு செல்வார்கள். சில காலத்துக்கு முன்னால் ஹன்லே பள்ளத்தாக்கின் நலாங் மேய்ச்சல் நிலத்தில் அவர்களை சந்தித்தேன். 14000 அடி உயரத்தில் இருக்கும் சங்தங் என்கிற பீடபூமியில் இருக்கும் பள்ளத்தாக்கு அது. கிழக்கு பக்கமிருக்கும் திபெத்தை நோக்கி பல நூறு கிலோமீட்டர்களுக்கு விரியும் பீடபூமி. திபெத்திய பீடபூமியின் ஒரு பகுதி.

மேய்ச்சல் காலத்தில் கூடாரம் போடுவது தொடங்கி விறகு சேகரிப்பது, மேய்ப்பது, பால் கறப்பது உள்ளிட்ட பல வேலைகளை சங்க்பா பெண்கள் செய்கின்றனர். இத்தனைக்கும் நடுவில் குழந்தைகளுக்கும் சமையலுக்கும் கூட நேரம் அவர்களால் ஒதுக்க முடிகிறது.

திபெத் பள்ளத்தாக்கில் பல மேய்ச்சல் பழங்குடி சமூகங்கள் இருக்கின்றன. மேற்கு இமயமலையில் சங்க்பாவும் ( The Changpas who make cashmere பார்க்கவும்) கிழக்கத்திய மலைகளில் ப்ரோக்பாவும் ((See Brokpa: ‘The jungle is our mother' பார்க்கவும்)  வசிக்கின்றனர். இச்சமூகங்கள் மலைமுகடுகளாலும் பள்ளத்தாக்குகளாலும் பிரிக்கப்பட்டிருந்தாலும் கலாச்சாரம், இனம் மற்றும் ஆன்மரீதியாக பிணைக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

அடுத்த பயணத்தில், கிழக்கு இமயமலையின் காடுகள் இருக்கும் பகுதியில் வசிக்கும் ப்ரோக்பா பழங்குடிகளை சந்தித்தேன். அவர்கள் மோன்பா பழங்குடி இனத்தை சேர்ந்தவர்கள். அவர்களில் பெரும்பகுதியினர் அருணாச்சலப் பிரதேசத்தின் மேற்கு கெமாங்க் மற்றும் தவாங் மாவட்டங்களில் வாழ்கின்றனர். அவர்களும் கோடைகாலங்களை உயர்ந்த இடங்களில் கழிக்கின்றனர். குளிர்காலம் தொடங்கும்போது அவர்கள் தங்களின் எருது மந்தைகளை அழைத்துக் கொண்டு மேற்கு கமெங் மாவட்டத்தின் லகாம் பகுதியில் இருக்கும் தங்களின் வாழ்விடங்களுக்கு திரும்புகின்றனர்.

சிறு குடியிருப்பை எட்டு மணி நேரம் நடந்து நான் அடைந்தேன். வழியில் 70 வயது நிறைந்த யமா செரிங்கை சந்தித்தேன். “எனக்கு வயதாகிவிட்டது. என்னால் மலையேற முடியாது. அதனால் சர்ப்பி (எருது பாலாடை கட்டி) தயாரிப்பு, பேரக் குழந்தைகள் கவனிப்பு போன்ற வீட்டுவேலைகளை மட்டும் செய்கிறேன். தேவைப்பட்டால் மட்டும் கோடை காலத்தில் எப்போதாவது மேலே செல்வதுண்டு.”

கடந்த வருடத்தின் மே மாதத்தில் அருணாச்சல் பிரதேசத்துக்கு மீண்டும் சென்றேன். 11152 அடி உயரத்தில் இருக்கும் சந்தர் குடியிருப்புக்கு சென்றேன். இச்சமயத்தில் லெகி சுசுக் என்பவரின் வீட்டில் தங்கினேன். அவர் இரண்டு குழந்தைகளின் தாய். 30 எருதுகளின் உரிமையாளர். ப்ரோக்பா பெண்களும் சங்க்பா சமூக பெண்கள் போலவே செயல்படுகின்றனர். எல்லா சமூகங்களின் வாழ்க்கைமுறைகளிலும் குழந்தைகள் பற்றியும் மந்தைகளை பற்றியும் அவர்கள் தன்னிச்சையாக முடிவெடுக்கும் வழக்கம் இருக்கிறது. சந்தர் பகுதியில் எல்லா ப்ரோக்பா பெண்களும் ஒன்றிணைந்து கோம்பா என்கிற புத்த வழிபாட்டுத் தலம் கூட கட்டினார்கள்.

சில காலம் கழித்து, குளிர் மலைகளிலிருந்து கோடை வறட்சி நிலவும் குஜராத்தின் கச் பகுதியிக்கு சென்றேன். அங்கு ஃபக்கிரனி ஜாட் (( The endless search for grazing grounds பார்க்கவும்) என்கிற பழங்குடி சமூகம் வசித்தது. கச்சி மற்றும் கரை ஒட்டகங்களை அவர்கள் வளர்க்கிறார்கள். அவர்களின் இடப்பெயர்ச்சி மிகவும் சிக்கலான விஷயங்களை உள்ளடக்கியது. அவர்கள் கொண்டிருக்கும் ஒட்டகம் மற்றும் தண்ணீர் கிடைக்கும் சாத்தியம் போன்ற விஷயங்களை பொறுத்தது. அவர்களின் நம்பிக்கையை பெறவே நான் பலமுறை அங்கு செல்ல வேண்டியிருந்தது. அங்கு பலரை சந்தித்த நான் ஜாட் ஹசீனாவையும் சந்தித்தேன். அவரும் அவருடைய கணவரான ஜாட் அயுப்பும் சொந்தமாக 80 ஒட்டகங்கள் வைத்திருக்கிறார்கள். வருடம் முழுவதும் பச்சாவ் தாலுகாவுக்குள் அவர்கள் இடம்பெயர்கின்றனர். அச்சமூகம் பிற்போக்கான சமூகம். வெளியில் இருந்து வருபவர்களுடன் பெண்கள் பேசுவதில்லை. ஆனால் அவர்கள் எங்கும் இருக்கிறார்கள். லக்பத் தாலுகாவில் உள்ள த்ரங்காவத் கிராமத்தில் துடிப்புமிக்க நசிபிபாய் ஷெர்மாமத் ஜாட்டை சந்தித்தேன். அவர் இந்தியும் பேசினார். “எங்களின் மேய்ச்சல் நிலங்கள் ஏற்கனவே குறைந்துவிட்டது. எங்களின் பாரம்பரிய வாழ்க்கையை கைவிடும் கட்டத்தை நாங்கள் நெருங்கி விட்டோம். எங்களுக்கு ஆதரவு தேவை. எங்களின் குரல்கள் கேட்கப்பட வேண்டும்.”

தமிழில்: ராஜசங்கீதன்.