ଗଛ, ମଣିଷ ଓ ସଭ୍ୟତା ସଂପର୍କରେ

ଅସଭ୍ୟ ମହୁଆ

ଯେବେଠୁ ମୋ ଦେଶର
ତଥାକଥିତ କେତେକ ବୁଦ୍ଧିଜୀବୀ
ମହୁଆ ଅସଭ୍ୟ ବୋଲି
କହିଦେଲେ,
ମୋ ଲୋକ ବି ମାନିନେଲେ
ନିଜକୁ ଅସଭ୍ୟ।

ସେବେଠୁ ମା’ ମୋର ଡରୁଛି
ଛୁଇଁବାକୁ ମହୁଆ ଫୁଲକୁ।
ବାପା ମୋର ଘୃଣା କରେ
ମହୁଆ ନାଁକୁ।
ଭାଇ ମୋର ଅଗଣାରେ ମହୁଆ ନୁହେଁ
ତୁଲସୀ ଚାରାଟିଏ ଲଗାଇ
ନିଜକୁ ସଭ୍ୟ ମନେକରେ।
ଯେବେଠୁ ମୋ ଦେଶର
ତଥାକଥିତ କେତେକ ବୁଦ୍ଧିଜୀବୀ
ମହୁଆ ଅସଭ୍ୟ ବୋଲି
କହିଦେଲେ,
ମୋ ଲୋକ ବି ମାନିନେଲେ
ନିଜକୁ ଅସଭ୍ୟ।

ମୋ ଲୋକେ ଯେଉଁମାନେ ବଞ୍ଚୁଥିଲେ ଆତ୍ମିକ ସ୍ତରରେ
ଏବେ ଲାଜରେ ନଦୀକୁ ପବିତ୍ର ଭାବିଲେ,
ପୂଜିଲେ ପର୍ବତମାଳାକୁ,
ଏବଂ ପୂର୍ବଜମାନଙ୍କ ପଦାନୁସରଣ କରି
ମାଟିକୁ ମା’ ବୋଲି ଡାକିଲେ।
ନିଜ ନିଜକୁ ସେମାନଙ୍କ ଅସଭ୍ୟପଣିଆରୁ ମୁକ୍ତ କରିବାକୁ,
ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରକୃତ ପରିଚୟ ଲୁଚେଇବା ପାଇଁ
କେତେକ ଖୀରସ୍ତାନ ହେଲେ ତ
ଆଉ କେତେକ ହିନ୍ଦୁ ବୋଲାଇଲେ,
କେହି କେହି ଜୈନ କିମ୍ବା ମୁସଲିମ ବନିଲେ।
ଯେବେଠୁ ମୋ ଦେଶର
ତଥାକଥିତ କେତେକ ବୁଦ୍ଧିଜୀବୀ
ମହୁଆ ଅସଭ୍ୟ ବୋଲି
କହିଦେଲେ,
ମୋ ଲୋକ ବି ମାନିନେଲେ
ନିଜକୁ ଅସଭ୍ୟ।

ମୋ ଲୋକେ ଯେଉଁମାନେ ବଜାରକୁ ଘୃଣା କରୁଥିଲେ,
ଏବେ ଯେଉଁଥିରେ ବି ସଭ୍ୟତାର ଗନ୍ଧ ପାଇଲେ
ସେସବୁ ସେମାନଙ୍କ ଘରକୁ ଆଣିବାରେ ଲାଗିଲେ।
ସଭ୍ୟତାର ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଉଦ୍ଭାବନ –
ବ୍ୟକ୍ତିବାଦ।
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଏବେ ଶିଖୁଛନ୍ତି ‘ମୁଁ’।
ସେମାନେ ବୁଝନ୍ତି ‘ସ୍ଵ’,
ଯେଉଁ ‘ସ୍ଵ’ ସମାଜ ନୁହଁ,
ଯେଉଁ ‘ସ୍ଵ’ ନିଜସ୍ଵ।
ଯେବେଠୁ ମୋ ଦେଶର
ତଥାକଥିତ କେତେକ ବୁଦ୍ଧିଜୀବୀ
ମହୁଆ ଅସଭ୍ୟ ବୋଲି
କହିଦେଲେ,
ମୋ ଲୋକ ବି ମାନିନେଲେ
ନିଜକୁ ଅସଭ୍ୟ।

ମୋ ଲୋକେ ଯେଉଁମାନେ ଗାଉଥିଲେ ଗପ
ଓ ନିଜ ଜିଭରେ ଲେଖୁଥିଲେ କାବ୍ୟ ମହାକାବ୍ୟ
ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି ନିଜର ଭାଷାକୁ।
ତା’ ପରିବର୍ତ୍ତେ ସେମାନଙ୍କ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ପଢାଉଛନ୍ତି ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ।
ସେମାନଙ୍କ ପିଲାମାନେ ଦେଖନ୍ତି ନାହିଁ
ସ୍ଵପ୍ନ ଆମ ଏଠି ରହିଥିବା ଗଛଲତା, ନଦୀ
କିମ୍ବା ପର୍ବତମାଳାର,
ବରଂ ଦେଖନ୍ତି ଆମେରିକା ଓ ଲଣ୍ଡନର।
ଯେବେଠୁ ମୋ ଦେଶର
ତଥାକଥିତ କେତେକ ବୁଦ୍ଧିଜୀବୀ
ମହୁଆ ଅସଭ୍ୟ ବୋଲି
କହିଦେଲେ,
ମୋ ଲୋକ ବି ମାନିନେଲେ
ନିଜକୁ ଅସଭ୍ୟ।