জীৱনৰ পৰা কি বিচাৰে ৰাবাৰি ছোৱালীজনীয়ে

কবি গৰাকীয়ে তেওঁৰ কবিতাৰ স্তৱকৰ মাজেৰে দেখুৱাব বিচৰা পটভূমি এক দম্পতীৰ মাজৰ এই কাল্পনিক সংলাপখিনিৰ মাজেৰে প্ৰতিধ্বনিত হৈছে:

ভাৰত : শুনা, তোমাৰ চাকৰি, বা কেৰিয়াৰ হ’ল অন্য দিশ... কিন্তু মোৰ মা-দেউতা... তেওঁলোকক ভালদৰে সেৱা-শুশ্ৰূষা কৰিব লাগিব। তুমি নাজানা যে মই আজি যি হৈছো তেনে হোৱাত সহায় কৰিবলৈ মা-দেউতাই কিমানখিনি ভূগিবলগীয়া হৈছিল।

জস্মিতা : অ’, ঠিকেইতো, মই কেনেকৈ জানিম। মোৰ মা-দেউতাই মোক ক’ৰবাৰ পৰা উঠাইহে আনিছিল যেতিয়া মই সম্পূৰ্ণৰূপে প্ৰস্তুত আৰু সকলো ফালৰপৰা সাজু হৈয়ে আছিলোঁ।

ভাৰত : তুমি কিয় মোক অপমান কৰিছা? মই কৈছো যে উপাৰ্জন কৰিবলৈ মই আছো। মই বিচাৰিছো যে তুমি ঘৰখন চোৱা-চিতা কৰা আৰু এটা আৰামদায়ক জীৱন উপভোগ কৰা। তাৰ বাহিৰেনো তুমি আৰু কি বিচাৰিছা?

জস্মিতা : ঠিকেই, মইনো তাৰ বাহিৰে আৰু কি বিচাৰিম। মই – এটা জড় বস্তুহে। বস্তু এটাৰ আশা-আকাংক্ষা থাকে জানো? মই ঘৰৰ কাম কৰিম আৰু আনন্দ কৰিম, মাহৰ শেষত তোমাৰ ওচৰত পইচা খুজিবলৈ হাত পাতিম আৰু তোমাৰ খং উঠিলে সেয়া সহ্যও কৰিম। কাৰণ তুমি কাম কৰা আৰু মই কেৱল ঘৰত বহি থাকো।

ভাৰত : তুমি মূৰ্খৰ দৰে কথা কৈছা। তুমি এই পৰিয়ালৰ সন্মান। মই তোমাক বাহিৰত গেবাৰি খাটি কাম কৰিবলৈ দিব নোৱাৰো।

জস্মিতা : হয়, হয়, তুমিয়েই শুদ্ধ। মই পাহৰি গ’লো যে তোমাৰ কাৰণে বাহিৰত কাম কৰা সকলো মহিলা নিলাজ, চৰিত্ৰহীন।

এয়াই হ’ল বাস্তৱ। আমাৰ দায়িত্ববোৰ মনত পেলাই দিবলৈ সকলো সাজু হৈ থাকে। তাই কি কৰা উচিত সেয়া ক’বলৈ সকলো আগ্ৰহী হৈ থাকে, কিন্তু কোনেও নোসোধে…