'அன்பு உங்களை நல்ல ஆசிரியராக்கும்'

“என் மாணவர்கள் மீதான அளவற்ற அன்பும், முழுமையான ஏற்பும் முக்கியம் என்பதை ஓர் ஆசிரியராக நான் கற்றுக் கொண்டேன்!”

மென்மையாக, ஆனால் உறுதியாக மேதா தெங்க்‌ஷா தன் கருத்தை முன் வைக்கிறார். சிறப்பு ஆசிரியரான அவர், சாதனா கிராமத்தின் நிறுவன உறுப்பினர்களில் ஒருவர். பல்வேறு வயதுகளையும் அறிதிறன்களையும் கொண்ட 30 பேர் அங்கு படிக்கின்றனர். அடிப்படை வாழ்க்கைத் திறன்கள், கலை, இசை மற்றும் நடனம் ஆகியவற்றுடன் அவர்களுக்குக் கற்றுக் கொடுக்கப்படுகிறது.

புனே மாவட்டத்தின் முல்ஷி ஒன்றியத்தில் சாதனா கிராமம் இருக்கிறது. அறிதிறன் குறைபாடு கொண்ட வளர்ந்தவர்களுக்கான விடுதியுடன் கூடிய கல்வி நிறுவனத்தின் மாணவர்கள் ‘தனித்துவ நண்பர்கள்’ என அழைக்கப்படுகின்றனர். ஒரு இதழியலாளராக பயிற்சி பெற்ற மேதா, தன்னுடைய பொறுப்பை 10 பேருக்கான கிரக மாதா (வீட்டுத் தாய்) என விளக்குகிறார். “தாயாக இருக்கும் ஆசிரியர்” எனக் குறிப்பிடுகிறார்.

காது கேளாதோருக்கான தயாரி பள்ளியின் சிறப்பு ஆசிரியர் சத்யபாமா அல்ஹத் சொல்கையில், “விடுதிப் பள்ளியில் இருக்கும் எங்களை போன்ற ஆசிரியர்கள், பெற்றொரின் பங்கையும் வகிக்கிறார்கள். வீட்டில் இல்லை என்கிற வருத்தம் பிள்ளைகளுக்கு வந்துவிடக் கூடாது,” என்கிறார். ஷ்ராவன் மதத்தில் கொண்டாடப்படும் நாக் பஞ்சமி விழாவின் பாரம்பரிய விளையாட்டான புகாதி விளையாட்டை விளையாட சில சிறுமிகளுக்கு  சொல்லிக் கொடுக்கிறார் அவர். தயாரியில் 40 விடுதி மாணவர்களும் 12 நாள்தோறும் பள்ளிக்கு வந்து படிக்கும் மாணவர்களும் படிக்கின்றனர். அப்பள்ளியின் மாணவர்கள் மகாராஷ்டிரா, கர்நாடகா, தில்லி, மேற்கு வங்கம் மற்றும் ராஜஸ்தான் போன்ற இடங்களிலிருந்து வந்திருக்கின்றனர்.

பள்ளியில் படிப்பு முடித்த மாணவர்கள், பள்ளியின் வசதிகள் மற்றும் ஆசிரியர்கள் குறித்து நல்லவிதமாக சொல்வதைக் கேட்டு, பெற்றோர் தங்களின் குழந்தைகளை இப்பள்ளிக்கு அனுப்புகின்றனர் எனக் கூறுகிறார் சத்யபாமா. கட்டணம் இல்லாததும் விடுதி வசதியும் இப்பள்ளிக்கு ஈர்ப்பை தருகிறது. 4.5 வயது சிறுவர்கள் கூட வந்து சேருகின்றனர். சுவாரஸ்யம் என்னவென்றால், பள்ளியில் சேர்க்க வேண்டுமென்கிற விருப்பதில் வரும் விசாரணைகள் யாவும் காது கேளாதோர் சார்ந்து குடும்பங்களிடமிருந்து மட்டுமல்ல என்பதுதான். “காது கேட்கும் குழந்தைகளின் பெற்றோர் கூட வந்து விசாரிக்கின்றனர். அவர்களை நாங்கள் திருப்பி அனுப்ப வேண்டியிருக்கிறது,” என்கிறார் சத்யபாமா.

மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கான ஆசிரியர்கள் ‘சிறப்பு ஆசிரியர்கள்’ என அழைக்கப்படுகின்றனர். ஒவ்வொரு குழந்தையின் குறைபாடு, கற்றல் திறன், தனித் தேவைகள் சார்ந்து அவர்கள் கற்பிக்கின்றனர். கற்றல் உத்திகளையும் முறைகளையும் தாண்டிய விஷயமாக தனித்துவக் கல்வியை இந்த ஆசிரியர்களும் கல்வியாளர்களும் கருதுகின்றனர். குழந்தைக்கும் ஆசிரியருக்கும் இடையேயான உறவு முக்கியம். 2018-19ம் ஆண்டில் 3,00,467 சிறப்புத் திறன் கொண்ட குழந்தைகள் (CWSN) 1-லிருந்து 12ம் வகுப்பு வரை சேர்ந்ததாக மகாராஷ்டிர அரசு குறிப்பிடுகிறது. 1,600 சிறப்பு பள்ளிகள் மகாராஷ்டிராவில் இருக்கின்றன.

மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கான 2018ம் ஆண்டின் அரசு கொள்கை யின்படி, குறைந்தபட்சம் ஒரு ஆசிரியரேனும் கல்வி பெற உதவும் வகையில் ஒவ்வொரு பள்ளியில் இருக்க வேண்டும். ஆனால் மேதாவை பொறுத்தவரை, 96 கிராமங்களை கொண்ட முல்ஷி ஒன்றியத்தில் 2018ம் ஆண்டில் மட்டும் வெறும் ஒன்பது சிறப்பு கல்வியாளர்கள்தான் நியமிக்கப்பட்டிருக்கின்றனர்.

சிறப்பு ஆசிரியருக்கு தனித்துவமான கற்பிக்கும் திறன்கள் இருக்க வேண்டும். ”குறிப்பாக மாணவர்கள் உங்களின் பெற்றோரின் வயதில் இருக்கும்போது அது சுலபம் இல்லை,” என்கிறார் ராகுல் வாங்கேடே. வர்தாவை சேர்ந்த 26 வயது சமூக ஊழியரான அவர், கடந்த வருடத்திலிருந்து இங்கிருக்கிறார். அவருடன் பணிபுரிபவரான 27 வயது கஞ்சன் யெசாங்கரும் வர்தாவை சேர்ந்தவர்தான். ஐந்து வருடங்களாக மாணவர்களுக்கு கற்பித்து வரும் அவர், சந்தோஷமாக நபராக இருக்க மாணவர்கள் அவருக்குக் கற்றுக் கொடுத்திருப்பதாக நம்புகிறார்.

இருபது வயது குனால் குஜாரின் அறிதிறன் விளிம்பு நிலையில் உள்ளது. இடதுகையில் குறைபாடும் கொண்டிருக்கிறார். சமூகப் பணியாளரான 34 வயது மயூரி கெயிக்வாடும் அவருடன் பணிபுரிபவர்களும் அவருக்கும் ஏழு மாற்றுத்திறன் குழந்தைகளுக்கும் வகுப்புகள் நடத்தியிருக்கின்றனர். “எனக்கு அவர் பாடல்களையும் வாய்ப்பாடுகளையும் உடற்பயிற்சியையும் கற்றுக் கொடுத்திருக்கிறார். கைகளை இப்படி நகர்த்து, பிறகு இப்படி,” என்கிறார் குனால், புனேவின் அருகே இருக்கும் ஹட்ஷியின் கலேகர் வாடியை சேர்ந்த தேவ்ராய் மைய ஆசிரியர்களைக் குறித்து.

அன்பும் இக்குழந்தைகளுடனான இணக்க சிந்தனையும் இந்தப் பணிக்கு அவசியம் என்கிறார் மயூரி. கட்காரி பழங்குடி குழந்தைகளுடன் பணிபுரியும் அவர் நூலகங்களை பார்த்துக் கொள்கிறார். விவசாயியும் சமூக ஊழியருமான அவர் மாற்றுத்திறன் கொண்ட குழந்தைகளிடம் காட்டும் பரிவும் அன்பும்தான், தேவ்ராய் மையத்தில் ஆசிரியராக வைத்தது.

சங்கிதா கலேலரின் மகன் சொகம், வலிப்பு நோய் கொண்டவர். அமருவது தொடங்கி பேசுவது வரை அவருக்கு, அவர்தான் ஆசிரியராக இருக்கிறார். “இப்போது அவன் ஆய், ஆய் என சொல்ல முடிகிறது,” என்கிறார் அவர். பத்து வயது சொகம், ஒரு சாவியை தூக்கிப் போட்டு அது போடும் சத்தத்தை கேட்டு விளையாடுகிறார்.

புனேவின் காது கேளாதோருக்கான தயாரி விடுதிப் பள்ளி மாணவர் ஒவ்வொருவரும் எழுப்பும் ஒவ்வொரு சத்தமும் பேசுவதை நோக்கிய படிக்கட்டு ஆகும். இந்த சத்தங்கள் மற்றும் சைகைகள் ஆகியவற்றை தாண்டி, “சாமானிய குழந்தைகளுக்கும் அவர்களுக்கும் இடையே  வித்தியாசம் இல்லை,” என சுட்டிக் காட்டுகிறார் கடந்த 24 வருடங்களாக அங்கு பணிபுரிந்து வரும் சத்யபாமா அல்ஹத்.

கடந்த 50 வருடங்களாக சிறப்பு ஆசிரியர் பயிற்சி அளித்து வரும் புனேவின் சுஹ்ருத் மண்டல், காது கேளாதோருக்கென தொடங்கிய 38 பள்ளிகளில் அதுவும் ஒன்று. இந்த ஆசிரியர்கள்பி எட் படிப்போ அல்லது பட்டய படிப்புகளோ முடித்திருக்கின்றனர். பெரும் புரிதலுடன் சிறப்பு ஆசிரியர் பணியை தேர்ந்தெடுத்திருக்கின்றனர்.

4ம் வகுப்பின் கரும்பலகையில் கட்டடம், குதிரை, நாய் மற்றும் குளம் ஆகியவற்றின் அழகிய படங்கள் வரையப்பட்டிருக்கின்றன. அவை யாவும் மோகன் கனேகர் மாணவர்களுக்கு கற்பிக்க விரும்பும் வார்த்தைகள். 21 வருட அனுபவம் வாய்ந்த 54 வயது ஆசிரியரான அவர், பேச்சு, உதட்டசைவு, சைகை, கற்பிக்கும்போது எழுதுவது என எல்லாவற்றையும் உள்ளடக்கிய முழுமையான தொடர்பு பயிற்சியை வழங்குகிறார். ஒவ்வொரு சைகையையும் பார்த்து அவரின் மாணவர்கள், வெவ்வேறு அளவு மற்றும் குரல்களில் வார்த்தைகளை திரும்பச் சொல்ல முயலுகின்றனர். அவர்களின் சத்தம் கனேகருக்கு புன்னகையை வரவழைக்கிறது. ஒவ்வொரு குழந்தையின் உச்சரிப்பையும் அவர் சரி செய்கிறார்.

அடுத்த வகுப்பில், அதிதி சாதேவுக்கு பேச்சுத் திறன் குறைபாடு, ஏழு மாணவர்களுக்கு பாடம் நடத்துவதிலிருந்து அவரை தடுக்கவில்லை. அப்பள்ளியில் அவர் 1999ம் ஆண்டிலிருந்து உதவியாளராக பணிபுரிகிறார்.

அவரையும் அவரின் மாணவர்களையும், பக்கத்தில் இருக்கும் வகுப்புகளின் சத்தம் தொந்தரவு செய்யவில்லை. பக்கத்து வகுப்பில் சுனிதா சைன் இளம் மாணவர்களுக்கு கற்பித்துக் கொண்டிருக்கிறார். 47 வயதாகி, விடுதியின் கண்காணிப்பாளராக இருக்கும் அவர் நிறங்கள் பற்றி வகுப்பெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார். மாணவர்களும் அங்கிங்கென ஓடி, நிறங்களை தேடுகின்றனர். நீலப்பை, சிவப்பு புடவை, கறுப்பு முடி, மஞ்சள் பூக்கள் என மாணவர்கள் சந்தோஷத்தில் கத்துகின்றனர். சிலர் சத்தங்கள் எழுப்புகின்றனர். சிலர் சைகை செய்கின்றனர். பயிற்சி பெற்ற ஆசிரியராக அவரின் உணர்ச்சிமிகு முகம் மாணவர்களுடன் பேசுகிறது.

”வன்முறையும் ஆக்ரோஷமும் சமூகத்தில் அதிகரித்துக் கொண்டிருக்கும் இன்றைய  சூழலில், அறிதிறன், வெற்றி, ஒழுங்கு மற்றும் தண்டனை ஆகியவற்றை பற்றி நாம் கொண்டிருக்கும் கருத்துகளை கேள்விக்குட்படுத்த வேண்டும்,” என்கிறார் மேதா. தனித்திறன் குழந்தைகளுக்கான பள்ளிகளில் ஒன்றுக்கேனும் சென்று பார்க்கும்படி அவர் ஆசிரியர்களை கோருகிறார். ”அன்பான வார்த்தைகளால் என்ன சாதிக்க முடியும் என்பதை பார்க்கலாம்,” என்கிறார்.

கட்டுரையாளர்கள், இக்கட்டுரைக்கென சுஹ்ருத் மண்டலின் டாக்டர் அனுராதா ஃபடார்ஃபோட் செய்த உதவிகளுக்கு நன்றி தெரிவிக்கின்றனர்

தமிழில்: ராஜசங்கீதன்